Category: PREMIER LEAGUE

Oh Hai!

Geçen seneki tahminler başarısız gibi duruyor (Tık!) ama düşününce City’nin Agüero-Nasri transferlerini patlatmasından önce yapıldığını hatırlıyorum. Bu da beni temkinli davranmaya itiyor ama bu sezon öncesi eğlencesinden de alıkoyamıyor. Swansea’yi düşürmemek için yaptığım Ali Cengiz oyunları posta kutumu öfkeli okuyuculardan gelen mektuplarla doldurmuştu, fakat Brendan Rodgers güvenimi boşa çıkarmadı. QPR’ın da Neil Warnock’ı kovacağı gün geldikten sonra neler yapacağını o gün de kestiremiyordum, bir de parayı buldular. Bahane bol… Alan Pardew’da nasıl yanıldığımı açıklayacak bahane yok. Blogger’ın yeni (benim için öyle en azından) arayüzünü beğenmedim, daha fazla uzatmıyorum. Gervinho, I’m looking at you!

1 Manchester City
2 Manchester United
3 Chelsea
4 Arsenal
5 Liverpool
6 Tottenham Hotspur
7 Newcastle United
8 Everton
9 Aston Villa
10 Sunderland
11 Queens Park Rangers
12 Stoke City
13 Swansea
14 Fulham
15 Wigan Athletic
16 West Ham United
17 Reading
18 Norwich City
19 West Bromwich Albion
20 Southampton

En iyi “yaz” transferleri?*
Eden Hazard
Robin van Persie
Joe Allen
Junior Hoilett
Santi Cazorla

* 18 Ağustos 2012 günlerden.

Gece Kadar

Bu Premier League gününden ne bekliyorum?

Bir süreliğine herhangi bir şeye 10 dakikadan fazla odaklanamayacağımı zor yoldan öğrendiğim bir dönemde, moda deyimle aptal kutusunun karşısında saatler öldürmeme yardımcı olmasını. Bu misyonunu aşıp, gerçekliği unutturabilecek kadar ileri giderse malum Murat Kosova cümlesini hayatıma yön verenler arasına katarım vakit kaybetmeden. Bu yazı da benzer bir amaçla yazılıyor aslında. Ama televizyon biraz daha risksiz seçim. Çağrışımlar için müziğe ihtiyaç duymuyorum gerçi, yine de İngiliz aksanına kendini bırakmak biraz daha kolay.


Neler bekliyorum?
14:05 SporMax/PL TV, Villa Park
Aston Villa – Wolverhampton Wanderers
Günün çok erken maçı. İngilizler ‘brunch üstü aile eğlencesi’ olarak bakıyor olabilirler, benim o saatlerdeki Akatlar deneyimlerimde hep maç saatine şikayet vardı. Gerçi iyi bir yandaş bulabildiyseniz -şu anda vatani görevini yapan Çağrı Turhan’a çok selamlar- sonrasında farklı planlara girip hafta sonundan maksimum verimi alabiliyorsunuz. Yine de yerel saatle 12:05 maçın başlama saati, pek akıl karı değil. Birmingham’ın gece hayatı nasıldır bilmiyorum, ama ileri uçta partilemekten hiç sıkılmayacakmış gibi gözüken bazı arkadaşlar var. Dikkat!
İki takım da sezona iyi birer giriş yaptılar, özellikle Wolves cephesinde sezon öncesine göre Mick McCarthy’nin bayağı kredi topladığını söyleyebiliriz. Liderliği bir günlüğüne de olsa devraldılar, taraftar tabanının çoğu için bir ilkti. Molineux’deki hava, bu maçta gelecek olası bir mağlubiyet sonrasında dahi McCarthy’ye karavanında rahat bir uyku çekmek için izin verecek kadar olumlu. Geçen sezonki Villa Park buluşmasında Wolves bu derbide 31 yıl aradan sonra ilk deplasman galibiyetini almıştı. O günlerde McCarthy’nin ihtiyaç duyduğu bir zaferdi bu. Zaten hala görevde olmasını da böyle ışıltılı galibiyetlere borçlu. Bu sezon düşme korkusu yaşamak istemiyorlarsa, manşet galibiyetlerin yanına günün-diğer-maçında-ise tipi galibiyetleri de eklemek durumundalar. Geçen sene United’ın namağlup unvanını elinden almayı -ilk denemede de çok yaklaştıktan sonra- ikinci denemede başaran bir takımdan bahsediyoruz. Manchester City, Chelsea ve Liverpool’a karşı da birer galibiyet aldılar, ancak Stephen Hunt’ın mükemmel ayak içi olmasa şu anda çok farklı şeyler konuşuyor olurduk. Serdar Ortaç’ın sahnesinden, Çekmeköy’deki kör kavşaklardan falan.


Villa Park ahalisi yerel rakiplerini alt lige kaybetmekten çok şikayetçi olmasa gerek. Öyle ki kulüp, onlar adına bu Schadenfreudenin mimarı olan Alex McLeish’i göreve getirmek için hiç zaman kaybetmedi. Ellerinde kalan en derbiye benzer şey bu maç, ironik olarak McLeish’in de kendini ispat için ilk fırsatı olacak. Şu anda puan durumunda edindikleri dördüncü sıra hiç fena değil. Ancak Mark Hughes sonrası takıma kişiliğini serpmek için anlamsız işler yapan Martin Jol’ün takımı karşısında beraberlik ve savunmanın merkezindeki sakatlıklarla birlikte belki de en yetersiz onbirleri sahaya sürmekte olan Blackburn’e atılan üç golün ayakta alkışlanacak başarılar olmadığı açık. Her ne kadar Wolves da ilk iki haftada aynı takımlarla oynamış olsa da, Molineux insanlarının bu tip şeylere daha aç olması gibi bir fark var arada. “Fazla sivrilmeyeceksin arkadaş.”
Fantezi takımım adına N’Zogbia-Bent-Dunne üçlüsünden gol veya goller, asist veya asistler, hatta işi yüzsüzlüğe vurup 30 puan falan bekliyorum. Matt Jarvis de takımda ama… Kevin Doyle da öyle. Villa ileri hattının yapacakları, o hattın nasıl dizileceğiyle doğrudan ilintili. Forvet arkasındaki rolü en kolay kucaklayabilecek özellikteki isim olarak Gabriel Agbonlahor gözüküyordu esasen. Fakat Blackburn maçında soldan hayli etkili oldu. Bu etkinliğin ne kadarını Michel Salgado’ya borçluydu, emin değilim. Emile Heskey’nin de forvete yancı rolünden ziyade kanatta yaptıklarıyla bir veteran olarak nişini bulduğuna inanıyordum. Blackburn maçındaki sonuçlara fazla anlam yüklememesi, bunların çok sağlıklı veriler olmadığını fark etmesi önemli McLeish adına. Yoksa istim üstündeki Wolves ileri hattı erken bir golle, zor bir öğleden sonra getirebilir.
Kazanan kadroyu yine bozmayacaktır McCarthy. Bu arada en az sahte Mike Dunleavy kadar komik bir sahte hesabı var onun da. Tık! Geçen haftaki maçtan önce ‘kazanan kadroyu değiştirmediğim gibi, uğurlu iç çamaşırımı da değiştirmiyorum’ yazmıştı mesela. Sandalyeden düştüm. Aston Villa cephesinde sağ bek Luke Young, Malezya sermayesinin Loftus Road’a getirdiği ikinci oyuncu olabilir. (Zaten sakatlığı da halen sürüyormuş, yerini muhtemelen hafta içinde gol atan Eric Lichaj doldurur.) İlk maçta sağ bekte Kieron Dyer’ı kullanan bir takım için, yukarı taşıyan bir hamle olacaktır büyük ihtimalle.


14:45 Lig TV, DW Stadium
Wigan Athletic – Queens Park Rangers
Kura Roberto Martinez’e sezonun ilk üç haftasında bütün yeni gelenleri lige buyur etme gibi bir lütufta bulunmuştu. Geçen sezonun prömiyerindeki (TDK onaylı) Blackpool bozgununu düşünecek olursak, kelime seçimine itiraz edilebilir. İlk iki maçtan çıkarılan 2 puan tatmin edici olmaktan uzak. Geçen haftanın kaçırdığım maçlarından biriydi ve tekrarını da yakalayamadım, fakat Swansea deplasmanında beklemediğim kadar tehlikeli bir görüntü çizmişler. Yine de kaçan penaltıyı ve direkten dönen topları düşününce, bununla avunmak pek kolay olmasa gerek. Copa America’dan çok hazır dönmediği söylenen Hugo Rodallega’nın bitiriciliğine acilen ihtiyaç duyuyorlar derken, Antolin Alcaraz’ın sakatlığıyla sarsıldılar ki bu da bir şekilde Copa America’ya bağlanabiliyor. Mauro Boselli tecrübesini de düşününce, Martinez’e alışveriş alışkanlıklarını değiştirmesini öneriyorum.
Loftus Road’da Tony Fernandes, yabancı sermayeyi temsil eden bir West Ham taraftarı olarak belki çok popüler bir figür olamayacak. Ancak Briatore-Ecclestone konsorsiyumuna oranla, takım için daha hayırlı bir Formula 1 ünlüsü olduğu kesin. Neil Warnock da paranın kokusunu almışa benziyor, yeni sahibin peşinden pek ayrılmıyor. Joey Barton kesinlikle yararlı olacaktır ve -hakikaten bazı dönemlerde yıpratıcı olabildiğini bizzat tecrübe ettiğim Twitter akıl sağlığını çok bozmamışsa- sezonun geri kalan iki haftasındaki kaybolmuş görüntüsünden uzaklaşacaktır. Liderliğini kabul etmiş oyuncuların arasında nasıl bir güç olabildiğini geçen sene de gördük. Bu adının dönem dönem büyük altılının olası transfer hedefleri arasında geçmesini anlamama yardımcı olmadıysa bile, QPR gibi göletlerde büyük balık olmak için gereken tüm özelliklere sahip olduğunu söylemeliyiz.
QPR moral olarak hayli yukarıda ve Latics’in karşısına puansız çıkmamayı becerebilmeleri de önemli. Benim bu sezon gönül birliği edeceğim ikinci takım Wigan değil Swansea belki ama, enine çizgileri pek sevmiyorum. Wigan’ın ilk galibiyetinin gelmesini isterim, ama Caldwell-Lopez tandeminden pek emin değilim. En azından QPR cephesinde de Danny Gabbidon geri dönmüş. Titus Bramble takımında gözden düşmüşken, böyle stoperlere ihtiyacımız var…


17:00 SporMax/PL TV, Stamford Bridge
Chelsea – Norwich City
Takımla üç gündür çalışan Juan Mata’nın henüz yeni takım arkadaşlarıyla sahaya çıkabilecek kadar bir tanışıklık yaratamadığından dem vurdu Andre Villas-Boas. Onsuz da kazanabilirler, fakat iç sahada nispeten zayıf bir ekibe karşıyken yeni bir yaratıcı güce hayır demezlerdi. Mikel-Ramires-Lampard üçlüsünü birlikte sahaya sürmek bu eşleşme için fazla muhafazakar gelebilir. Stoke City deplasmanındaki kadro seçimi bana böyle gelmemişti, ancak yarın o üçlü benim için de fazla negatif olur. Fernando Torres’i işin içine katabilmek için, savunmacısının yanından yapacağı koşuları ödüllendirecek riskli pasları verebilme yetisi olmazsa olmaz. Frank Lampard’ın bu işte şu ana kadar Steven Gerrard kadar iyi olmadığını söylemeliyiz, fakat geçen sezon sahip olduğu Torres sanki oyunu bir yavaş moda çekmişiz algısı yaratıyordu. Bu yüzden çok da yüklenmemek gerek Lampard’a. Torres’in sağdan ve soldan Fransız kuvvetlerince desteklenmesi beklenebilir, Salomon Kalou’nun son maçta beklentilerin altında kalıp erken duşla cezalandırılması sonrasında. David Luiz’in de geri dönüş için milli maç arasını kullanması çok yanlış olmaz. Geçen seneki görüntüsü de bir stoper olarak asli görevlerini Alex’ten çok daha güvenli yapmadığını gösteriyordu. Terry-Ivanovic kombinasyonu, Sideshow Bob bazı temel şeyleri öğreninceye kadar en sağlam ikili anlamına gelebilir.
Norwich City’de ise bugüne kadar kaçınılan mağlubiyetin vakti geldi gibi. Yine de ben, yukarıdaki Chelsea tablosunun puan çalınabilir bir takım anlamına geleceğini düşünüyorum. Paul Lambert ilk hafta gelen beraberliğe aldanmayıp, ikinci hafta orta sahasında bir revizyona gitmiş ve iç sahada Stoke City’nin güçlü yanlarını pasifize edecek bir onbir tercih etmişti. Hücum rotasyonunun teknik olarak belki de en kısıtlı parçası olan Chris Martin’i kullanması, görünürde olduğundan çok daha yararlı olmuştu örneğin. İlk maçta oynamayan Anthony Pilkington ve Elliott Bennett’ın kanatlara getirdiği canlılık ve yine siftahı Stoke karşısında yapan Bradley Johnson’ın orta sahadaki sağlam duruşu gelecek adına ümit verici olduğu kadar, Lambert’ın kartlarını ne kadar doğru kullanan bir menajer olduğunu hatırlattı bir kez daha. Carling Cup’ta sahaya çıkan onbirin alternatif kadro olduğunu düşünürsek, Stoke maçına benzer bir diziliş gelebilir. Belki Martin yerine Steve Morison tercihi daha makul olabilir. Ancak asıl soru işaretlerinin ortaya çıktığı mevki savunmanın göbeği. Ritchie De Laet bile güvenilir olmak için en az 2-3 yıla ihtiyaç duyduğunu sık sık gösterirken, yanında -bana biraz Nyron Nosworthy’yi hatırlatan- tek hamleli Leon Barnett’i kullanmak zorunda olmak hiç hoş değil. Zak Whitbread’den sonra sakatlar listesinin en yeni üyesi olan Daniel Ayala iki ay kadar bir süre takımdan uzak kalacak. Yani yapacak bir şey yok…
“Kim koyarsa koysun, Allah razı olsun” diyerek ekran karşısında olacağız ama erken goller kanal değiştirmeyi zorunlu kılabilir.


17:00 Lig TV, Ewood Park
Blackburn Rovers – Everton


QPR’ın geçmişe uzanan tarihinden veya köklü camiasından bihaber değilim. Ama son 10 yılın en istikrarlı sonuçlarını alan birkaç kulübünden birinin hisselerine olan düşük ilgiyi pek anlayamıyorum. Bazen ‘geri kalanın en iyisi’ olmak yeterli olmayabiliyor, bunu büyük bir devamlılıkla yapsanız bile. Bu kadar istikrar vurgusundan sonra, David Moyes’in en azından geçen sezonun son maçında sahaya sürdüğü onbiri bugün de sahaya sürebilecek olmaktan memnun olduğunu tahmin edebiliriz. Ancak orada da sanki Abdullah Avcı-İBB birlikteliğindeki gibi bir doygunluk noktasına varılmış gibi. Mevcut yönetimin Moyes’in vizyonunu sürdürebilmesi için ona yeni şeyler sunmadığı ortada, o da Warnock gibi cukkalı bir sahibi beklemekten fazlasını yapamaz. Taraftar da henüz saha içinde bir başarısızlık dalgasıyla karşı karşıya kalmamış olsa da, gidişattan hayli endişeli.
Ek olarak Beckford-Cahill-Rodwell üçlüsünün muhtelif sebeplerden ötürü yarın sahaya çıkması şüpheli. Evladım Seamus Coleman’ın uzun süreli sakatlığına bu hafta da bunlar eklendi. Tüm bunlara rağmen ilk galibiyetlerini almaları an meselesi. Çünkü karşılarındaki takım o kadar kötü.
Samba-Nelsen ikilisi geri dönüş yapar, Radosav Petrovic de dünyanın en hızlı adaptasyon sağlayan adamı olup ilk günden katkı koyarsa bilemem. Ama Paul Robinson’a gol atmak ne kadar zor olabilir ki? Victor Anichebe’nin bile üstesinden gelebileceği bir iş bence.


17:00, Liberty Stadium
Swansea City – Sunderland


Stadiwm Liberty’yi şöyle ağız tadıyla izleyemedik. Yarın da mümkün olmayacak bu. (Yukarıdaki maça tercih ederdim açıkçası.) Sunderland beklentilerin altında bir giriş yaptı ve derbi mağlubiyetinden sonra birtakım değişiklikler kapıda. Steve Bruce için iftar vakti! Craig Gardner ve David Vaughan gibi iki orta sahayı transfer etmişken, maçlara Cattermole-Colback ikilisiyle başlamaya devam edemezsin. Lee Cattermole da olayını anlayamadığım topçular listesinde güzel bir yer edindi kendine. Neden? Gardner ve Vaughan varken hem de?
Diğer tarafta Danny Graham’in bu seviye için yetersiz olduğunu kabul etmeliyiz belki de… Leroy Lita ve Luke Moore çok özel oyuncular değiller ama iyi birer alternatif olduklarını söyleyebiliriz. Transfer penceresi kapanmadan Kemy Agustien’den daha yetkin bir orta saha bulmaları şart. Belki birkaç şey daha…
Birçok konuda olduğu gibi sporla ilgili tartışmalarda da ultra gelenekçi bir tavır takınmam. Fakat kesin olan bir şey var ki, gelenekleriyle daha da güzel İngiliz futbolu. Bu yüzden iki haftadır göze çarpan, hafta sonunun tümüne yayılmış maç programı çok hoş gelmiyor. İzlenme oranlarını yukarı çeken bir durumdur mutlaka. Abu Dhabi’de sürekli daha fazla canlı maç yayını talep eden bir kesim var ve mavi formalarını sırtlarına geçirip de televizyonun karşısına geçtiklerinde özet görüntü görünce huzursuzlanıyorlar. Bunu anlayışla karşılıyorum. Ancak taksi şoförleri alışkın oldukları üzere, saat 3 olduğunda radyoyu açtıklarında böyle yavan alternatiflerle karşılaşmamalı. Abu Dhabi’deki adam kadar sadık bir müşteri olmasalar da, onları da düşünmeli.
İngiltere’de de hava her zaman güneşli değil yani. Ziggy -aman ligi- oynarken bir şey yok.


19:30 SporMax/PL TV, Anfield Road
Liverpool – Bolton Wanderers
Arsenal deplasmanından gelen üç puan aslında davullarla zurnalarla karşılanacak kadar nadir bir şeydi yakın Liverpool tarihinde. Rakamları çok aklımda tutamıyorum, fakat 10 senenin üzerinde bir süre galibiyet çıkaramamışlardı oradan. Bu galibiyete verilen ağırbaşlı tepkinin birkaç nedeni olabilir.
1- Kenny Dalglish’in hem kulüpteki ağırlığı, hem de yerel futbolun yükselişteki -fakat henüz hiçbir şey kanıtlamamış- yeteneklerine fırlattığı bol sıfırlı çekler sonrasında beklentiyi hiç olmadığı kadar yukarı çekmiş olması. (Bunu geçen sezonun ikinci yarısındaki saha içi sonuçlarla desteklediği de savunulabilir.)
2- Bahse konu büyük transferlerden yazın yapılanların -belki Stewart Downing dışında- beklentileri karşılamaktan uzak olması. Özellikle Jordan Henderson formanın içini doldurmakta çok zorlanıyor ve ‘Steven Gerrard’ın veliahtı’ etiketini taşıması ancak Ali Özsoy yazılarında mümkün olabilirmiş gibi. Sir Alex Ferguson’ın “Sadece kornerleri 10 milyon pound eder” dediği Charlie Adam ise, bu sözü destekleyecek nitelikte duran toplar kullanmasına ve bunlardan birinde Sunderland maçındaki puanı getiren asisti yapmış olmasına rağmen Fergie’nin sözündeki ikinci anlamı düşünmeden edemiyoruz: Duran topları çıkarıp, açık oyunda neler yaptığına baktığımız zaman Adam fena halde sıradan bir orta sahaya dönüşüyor ve Liverpool son dönemde böyle tek yönlü oyunculardan yeterince çekti. Carroll-Suarez de King Kenny’nin oyun anlayışında ideal bir ikili gözükse de, bunu sahaya tam olarak yansıtabilmiş değiller. Elbette buna önce Dalglish’in izin vermesi gerek.
3- Arsenal’ın özel bir gününde olması ve muhtemelen o gün Blackburn tarafından bile zorlanabileceğinin açıkça görülebilmesi. Bahsettiğim coşkudan uzak kutlamadaki en masum ve tehlikesiz sebep bu. Aynı zamanda galibiyetin en çok öne çıkan sebebi de… Eğer Emmanuel Frimpong biraz tecrübeli olabilseydi, Arsenal’ın o kötü görüntüde ve elinde kalan iyi oyunculardan biri de maç içinde sakatlığa kurban gitmişken oyunu yine de 0-0’a bağlayabileceğini tarafsız bakabilen her Liverpool destekçisi gördü. İlk yarıdaki yaratıcılıktan yoksun, Andy Carroll’a şişirilen topların temel hücum stratejisi olduğu oyun kimseyi etkilemedi. Luis Suarez ve Raul Meireles’in oyuna dahli gecikse, belki 10 kişi rakibi alt etmekte bile zorlanabilirdi Liverpool. Gerrard’ın gelişi bu kapalı oyuna mutlaka bir akıcılık getirecektir. Ancak Suarez-Gerrard ikilisinin olmaması, bir anda geçen sezonun ilk yarısında Newcastle’ın oynadığına benzer bir kick-and-rush futbolunun B planı olarak yürürlüğe girmesini kabul edilebilir kılmıyor. Yeni futbol düzeninde demode kalmadığını ve kendini güncellediğini iddia eden Dalglish’in daha fazlasını yapması gerek.
Neden Ahmet Çakar stiline döndüm, bilmiyorum. Loftus Road’dan muzaffer ayrılan Bolton, geçen hafta esasen skorun gösterdiği kadar rekabetçi kalamadığı bir maçı kaybetti. Hayırlı bir mağlubiyet olabilir, zira Owen Coyle’a Gary Cahill’in Arsenal’dan gelen 6 milyon pound ve civarındaki tekliflerle salıverilemeyecek kadar kıymetli bir oyuncu olduğunu hatırlatmak için yeni bir fırsattı. Hatta Edin Dzeko’nun golünde Zat Knight’ın sakarlığını gördükten sonra, savunmaya takviye ihtiyacı duyanın Bolton olduğu bile söylenebilirdi. Her neyse, Tuncay Şanlı güzel takıma gitti yine. Burada iyi performans gösterip, kalıcı bir kontrat kapabilmesini umuyorum. Zira Tony Pulis’le geçen yıllar ona hak etmediği kadar fazla şey kaybettirdi. Ivan Klasnic’in bu form düzeyiyle forvetteki ikiliden biri olarak konumunun sağlam olduğunu düşünüyorum, ancak bu konularda Pulis’le kıyaslanamayacak kadar esnek olan Coyle bir noktada Tuncay’ın yeteneklerini yedek kulübesinde bekletmekteki israfı görüp ona bir yer bulacaktır. Onbirdeki en zayıf halka Chris Eagles gibi gözüküyor. Çok üzülüyorum bu çocuğa…


Bolton’ın Liverpool’a sıkıntı yaratması çok sürpriz olmaz. (Gerçi son yıllardaki eğilime hayli ters bir durum olur, Roy Hodgson döneminde bile puan bırakılmayan bir rakipti Bolton.) Ancak ilk maçtaki skora aldanmadan, Bolton’ın sezona beklentilerimin altında girdiğini söylemeliyim. Muamba-Reo-Coker ikilisi -üçlü gibi oldu böyle de- rijit bir orta saha anlamına gelse de, langırt masasında topun durduğu o sahneleri çok fazla görüyoruz. Özellikle Stuart Holden’ın sakatlıktan dönüşü ve Tuncay’ın katacakları ihtiyaç duyulan darbeyi yaratabilir. Böylece top tekrar harekete geçer ve oyun devam eder.

Bilinç akışı yazılarından biriydi. Buraya kadar gelip tatmin olmamışsanız, kusura bakmayın.

Arsene’in Seçimi: Ya Boğaziçi Ya Haftaiçi



Emmanuel Frimpong da böyle olsun istemezdi. Liverpool karşısında ilk onbirde sahaya çıkan 19 yaşındaki ön libero, ilk yarı “kemik kıran” görüntüsüyle Jordan Henderson’ı biçmiş, Samir Nasri’den “Sakin ol adamım” ihtarını almıştı. Durmadı, ikinci yarıda da aynı performansını sürdürdü genç oyuncu. Dakikalar 69’u gösterdiğinde Lucas Leiva’yı biçti, ikinci sarı kartını görüp oyundan atıldı.

O anda İngiliz basını kalemlerini kağıtlarını hazırlamış, olası bir Liverpool golünü bekliyordu. Nitekim geldi de. Kenny Dalglish’in enteresan bir şekilde yedek başlatıp, ikinci yarıda oyuna aldığı Luis Suarez bir gol, bir asistle maçın seyrini değiştiren adam oldu. Başlıklar atılmaya başlanmıştı bile: “Wenger, kendi yarattığı sisin içinde kayboldu!” veya “Yağmur Wenger’in üzerine yağdı.” Öyle ya, bütün gün yağmurluydu Londra. Bundan iyi bir fırsat olamazdı şiirsellik peşinde koşan gazeteciler için.


Arsene Wenger devrinin sonu mu? Yeni binyılın başında Thierry Henry, Robert Pires, Patrick Vieira, Dennis Bergkamp gibi yıldızlarla tarihin en güzel top oynayan takımlarından birini yaratan, daha sonra ise gençlere yaptığı yaptırımla Avrupa futbolunda devrime imza atan Fransız teknik adam, son dönemlerde eleştiri oklarının hedefi olmuştu. Cimri olmakla, para harcamamakla, gençlere takıntılı olmakla itham ediliyordu. Özellikle sezon başında tahminlerde bulunmak için masa başına oturanlar Arsenal kadrosuna bakıyor, bir daha bakıyor, bir daha bakıyor ve düşünüyordu. Wenger’in kuralları, prensipleri, takıntıları -adına ne derseniz diyin- artık o kadar çekici gelmemeye başlamıştı. Kendi yarattığı sistem, Frimpong’un tekmesiyle kendini vurmuştu.

Wenger üzerine tezler

Sanat düşkünü, mürekkep yalamış, çok okuyan kimliğiyle klasik teknik adam profilinin oldukça dışında bir isim olan Arsene Wenger, siyasete de oldukça teşnedir. Entelektüel birikimiyle hiç kuşkusuz Marksist literatüre girmiş, “eğiticinin kendisinin de eğitilmesi gerektiğini” okumuştur hayatının bir döneminde. Bülent Somay’ın geçenlerde eski hocası Hilmi Yavuz için kullandığı bu tabiri Wenger için kullanmamız biraz haddini bilmemek olacaktır, hiç kuşkusuz. Fakat ilk elde artık inadı bırakması, kendi ve takımı için yeni bir yol haritası çizmesi gerektiğini birilerinin hocaya söylemesi gerekecek.

Nereden mi çıktı bu? Frimpong atıldığında Arsenal kadrosuna bakan biri sahada şu 10 oyuncuyu görecekti: Szczesny, Jenkinson, Vermaelen, Sagna, Miquel, Nasri, Lansbury, Ramsey, Bendtner, Van Persie. Telegraph gazetesi yazarı Henry Winter’ın işaret ettiği gibi Carling Cup maçına çıkmak için ideal bir kadro. Yine bu isimlerle Erol Altaca Dersanesi’ni de küllerinden doğurmanız mümkün. Fakat Premier Lig bu değil. (Yazar burada “İşte Premier Lig bu” esprisini yapmaya çalışmış, kıyısından dönmüştür.)

Evet, Gervinho cezalıydı. Evet, Jack Wilshere sakat. Kieran Gibbs de öyle. Andrei Arshavin formsuz. Nasri’nin aklı başka yerde. Fakat tüm bunlar Arsenal’in geleceğinin karanlık olduğunu görmemize engel teşkil etmiyor. İskeleti genç oyunculardan kurulu bir takımının geleceğinin karanlık olduğunu söylemek paradoksal bir durum belki ama Wenger’in tedrisatından geçen isimlerin bir bir yuvadan uçtuklarını da görmemek için kör olmak gerek.

Aslında kötü bir oyuncu değil Frimpong. “Alıyor, veriyor, çok iyi oyuncu.” Belki bir gün Vieira’nın koltuğuna aday olur. Ama çok sinirli. Ama fazla agresif. Zaten Arsenal söz konusu olduğunda bir “ama” hep var. Yetenekli ama tecrübesiz. Başarılı ama kupa kazanamıyor. Potansiyelli ama devamlılığı yok. Son “ama” Wenger’e gelsin: Çok büyük ama çok inatçı.



Arsenal ile ilgili bir yazıyı bitirirken Nick Hornby’yi anmamak olmaz. “Fever Pitch”le kütüphanemizin baş köşesinde kendine yer edinen İngiliz yazar, Arsene Wenger’le ilgili bir defasında şöyle bir ifade kullanmıştı: “Hayatımı İyi Yönde Geliştiren İnsanlar Listesi’nde muhtemelen sekizinci sırada yer alan Arsene’i severim.” Hemen her Arsenal taraftarı böyle hissediyordur kuşkusuz. Çoğu futbolsever de aynı şekilde. Fakat Arsene’in bir karar vermesi gerekecek. Bir seçim. Biraz başarı. Birkaç kupa. Sonrasında tekrar görüşürüz elbette…

Deli Halayı 2



Sezon önü değerlendirmelerimiz staj nedeniyle darbe aldı. Öyle kendisini yazmaya programladığında tek ihtiyacı WordPad olan adamlardan biri olamadım hiçbir zaman. Yoksa koşullar müsaitti fazlasıyla. 2009 yazında yaptığım tahminler bayağı isabetliydi, ama bir çırpıda çıkmış şeylerdi. Tık! Bu kez biraz daha fazla kafa yordum -dediğim gibi staj hayatı yorucu derecede boş olabiliyor- ve muhtemelen gerçekten bayağı uzak olacak. Rastgele.

1 Manchester United
2 Chelsea
3 Arsenal
4 Manchester City
5 Liverpool
6 Tottenham Hotspur
7 Everton
8 Sunderland
9 Bolton Wanderers
10 Aston Villa
11 West Bromwich Albion
12 Fulham
13 Newcastle United
14 Stoke City
15 Wolverhampton Wanderers
16 Swansea
17 Blackburn Rovers
18 Norwich City
19 Wigan Athletic
20 Queens Park Rangers


Öyle.

Yılın transferleri?*

GERVINHO (Arsenal)

David VAUGHAN (Sunderland)

Phil JONES (Manchester United)

İlk kapı önüne konacak menajer?

Alan PARDEW (Newcastle United)

* 13 Ağustos 2011 günlerden.

2011/12 Preview: Love Won’t Be Leaving

Servise vakit kalmadı, yazı beklemez…

Arsenal

Sezon başında en tepede olmayı iyi biliyor Arsene Wenger’in öğrencileri. Aynı avantajla benim ilk yorumumu almaya da hak kazandılar. Wenger bu blogun sıkı bir takipçisi ve normal şartlarda böyle bir durumdan hoşnut kalmazdı. Ancak bu seneye girilirken, herkesin dördüncülük şanslarını sorguladığı bir dönemde ben şu an için City’nin üzerinde görüyorum topçuları. Yine çok iyi transferler yaptıkları söylenemez ve ek ödemelerle 15 milyon pounda ulaşacak bir meblağa Alex Oxlade-Chamberlain’ı transfer etmeleri beni tatmin etmeyen Wenger hamlelerinden biri oldu. Oyuncuyu yalnızca bize karşı oynarken izledim ve tüm gözlerin üzerinde olduğu bir maçta yaptıklarıyla değerlendirmek haksızlık olacaktır. Yine de gördüğüm tavanı Theo Walcott olan bir kumaşı işaret ediyordu. Elinde halihazırda Walcott’ı bulunduran bir takımın, çok daha öncelikli ihtiyaçları varken böyle bir parayı şimdiye kadar yalnızca League One seviyesinde futbol oynamış bir yeni yetmeye bağlamasını pek anlamlandıramıyorum. Ancak bu yeni bir şey değil.
Geçen sezon Sebastien Squillaci ile başlanan maçlar, Arsenal taraftarının olası hafıza sildirme operasyonlarında öncelik sahibidir muhtemelen. L’Arsenal dönemindeki Senderos-Cygan ikililerinin öldürücülüğüne ulaştı tek başına. Diğer Fransız bana göre ilk sezonunda biraz şanssızdı, savunma arkasına sarkan rakiplere en yakın oyuncu olarak gördüğü kırmızı kartlar ve birkaç sakarlık sonrası Laurent Koscielny de tribünlere pek güven vermiyor. Ancak esas sorunun, asker yolu gözler gibi bekledikleri Thomas Vermaelen’in sağlık durumu olması beklenebilir. Belçikalı’dan yeni bir sakatlık haberi aldık ve yerini Gary Cahill gibileriyle doldurmak pek kolay olmaz. Ancak yetenekli ve bir yıllık EPL tecrübesini cebinde taşıyan bir kaleciyle yola çıkıyorlar, Vermaelen kronik bir sakat olarak ıskartaya çıkmadıkça savunmada daha az problem yaşayacaklardır. Hayır, Gael Clichy’yi aramazlar.
Orta sahada artık bir kanser haline gelen Cesc Fabregas’ın durumu gerçekten endişe verici. Ancak bu yazın, bir öncekine göre farkı şu ki kimse ipini o kazığa bağlamaya niyetli değil. Burnu büyük -takımın ihtiyacını duyduğu bir şey bu burnu büyüklük- genç yetenek Jack Wilshere’in artık iddialarını desteklemesi gereken döneme geldik ve seleflerinin aksine bu görevi başarıyla yerine getireceğini düşünüyorum. Ölü sezon boyunca kendisini pazarlamaya çalışan Samir Nasri ile Cesc olayında yaşananları bir kez daha tecrübe etmektense, sakatlık dönüşünde iyi gözüken Aaron Ramsey kullanılabilir. Gervinho’nun gelişi de ileri uçta taktiksel anlamda hayli esneklik kazandıracaktır takıma… Transfer sezonunun geri kalanı çok kritik, fakat safraları atmış bir Arsenal geçen seneki kabusların uzağında bir sezon geçirip tüm otoriteleri ters köşeye yatırabilir. Onların üzerindeki ‘kaybeden’ etiketinin oy birliğiyle onanması çok hoşuma gitmiyor. Bu tip takımlar böyle bir kamuoyu oluşturulunca ekseriyetle bundan güç alırlar ve potansiyellerini gerçek anlamda göstermeye hiç olmadığı kadar yaklaşırlar. Dallas Mavericks’i hepiniz biliyorsunuz… Robin Van Persie sadece seksi bir sol ayaktan ibaret değil ve şu anda Arsenal denince tahtaya yazılan ilk isimler -son yıllarda gözlenenin aksine- gerçekten ‘kazanan’ karakterli elemanlar. Başarısızlığın kanıksanması takımın yokuş aşağı son sürat yuvarlanmasıyla da sonuçlanabilir ve Wenger’in iş güvenliği ilk kez ciddi biçimde tartışmaya açılabilir pek tabi, ama ben böyle öngörmüyorum.
Key Addition: Gervinho (Lille)
Adam Olacak Çocuk: Jack WILSHERE (’92)
Phantasievoll: Wojciech SZCZESNY (6.0)

Arsenal savunması sallanıyor, daha güvenli olacak seçim Wilshere belki de. Fakat bir süreliğine daha fiyatı artmayacak ve wild card hakkınızı kullanırken daha mantıklı bir tercih olabilir o.

Aston Villa
Villa hakkında yakın zamanda geniş çaplı bir fikir jimnastiği yapmıştık, burayı kısa geçmek yerinde olacak. Roberto Martinez seçimiyle yeni bir projeye girişebilirlerdi. Kısa dönemde karşılığını alamadıkları takdirde, kulüp adına karar verenleri yeniden baskı altına sokabilecek bir hareket olurdu ama bu. Daha güvenli bir yol olarak Mark Hughes ile işbirliği yapabilirlerdi, fakat onun yukarıdaki altılı dışında bir kulüpte mutlu hissetmesinin imkansız bir görev olduğunu çoğu kişi biliyordu. Bu tercih halinde de geminin sezonun yarısını görmeden su alması ihtimali göz ardı edilecek boyutta değildi. Onlar da Ada futbolunda muntazaman büyük sahne gören, sıra dışı bir futbol aklı göstermese de spot ışıklarından uzakta gerçek bir pragmatist olarak işinin gerektirdiklerini yerine getiren menajerlerden birine yöneldiler. Risksiz seçim.
Bu Villa’yı nereye kadar taşıyabilir? Yedinci sıra herkesi mutlu edecektir, ancak geçen seneki hayal kırıklığından sonra oraya tırmanma hedefinde bu kadar çabuk yol katedemeyebilirler. Charles N’Zogbia transferiyle akıllı bir iş yaptılar, Albrighton-Bannan ikilisinin beklentiler ölçüsünde geçirecekleri bir sezonla eksikleri çok hissetmeden geçen sezon bitirdikleri yere tutunabileceklerdir. Shay Given çok maç kurtarır, Darren Bent kudretini sorgulatacak bazı goller kaçırsa da 16-18 gol seviyesiyle rahatlıkla flört eder, Zog da takımdaki en seyre değer şey olarak gözümüzün pasını siler. Fakat bir orta sıra takımından fazlasını görmüyorum ve ‘geri kalanların en iyisi’ olarak öne sürülmelerinin de biraz prematüre olduğuna inanıyorum. Orta saha için eldeki rotasyon güvenilir bir ikili için ümit vermiyor, averaj bir savunma dörtlüsü göze çarpıyor ve Paul Doyle’un da dediği gibi: “Banking on Ireland is a bit wiser than banking in Ireland.” Ama arada çok da fazla fark yok ve oyuncularını kaybetmemek için fazlaca taviz veren ılımlı bir menajer olsa da, Stephen Ireland vakası Alex McLeish’in aşabileceğinden fazla sorun barındırıyor gibi.
Key Addition: Charles N’ZOGBIA (Wigan Athletic)
Adam Olacak Çocuk: Fabian DELPH (’89)
Phantasievoll: Charles N’ZOGBIA (7.5)
Hala ucundan da olsa tarih sınırımızın içinde Delph, ben de ısrar etmiş olayım. Ancak bu sene şehrin diğer yakasından Sunderland’a transfer olan Craig Gardner’ın kardeşi de fena çocuğa benzemiyor. Nathan Delfouneso’ya alt yaş milli takımlarındaki basiretsizlikleri nedeniyle biraz acımasız davranıyorum galiba. Bu arada benim kadromdaki tek Villa oyuncusu Richard Dunne şimdilik, ama onu önermiyorum. Zaten Zog’un da yerini yaptım, fiyatının artmamasını dileyerek transfer zamanını bekliyorum.
Blackburn Rovers
Asia Trophy vesilesiyle sezonuna bir ön projeksiyon yaptığımız takımlardandı Blackburn. O günden bu yana birkaç transfer yapmış olmalarını beklerdim, fakat not etmeye değer en önemli gelişme şu: Tık! Tavukçu sahipler bir kulüp yönetmenin gerekliliklerinden bihaber görünürken, oyuncuların etinden yararlanmaktan geri kalmıyorlar. Aslında Steve Kean’in hakkını yemeyelim, takviye duyulan bir bölgeye yapılan Radosav Petrovic transferi de güzel duruyor. Fakat söz konusu Blackburn iken, kadronun yeterlik düzeyinden ziyade yeni sahiplerin samimiyetine ne kadar güvendiğiniz oluyor her türlü tahmini tetikleyen. Ada medyası gördüklerinden pek hoşnut kalmamış olacak ki, otoritelerin önemli kısmının düşme adayları arasında yer alıyor kuzeyin gülleri. Ben biraz daha tedbirli davranıyorum ve bu anlamda yönümü tayin edecek şey Christopher Samba’yı kulüpte tutmak için gösterecekleri direnç olabilir. Fakat onunla da yollar ayrılırsa, kadrosundaki en yetenekli iki oyuncusunu gönderip yerlerini doldurmak için herhangi bir çaba sarf etmeyen bir kulüp hakkında çok da konuşmaya gerek kalmayacak.
Sahipler Beşiktaş yöneticilerinin 17’de 17 ütopyasını bile sollayacak şeyleri ortaya atadursun, göreve getirdikleri Kean menajerlik alanındaki klasını henüz ispat edebilmiş değil. Başkanlara fazla zorluk çıkarmayacak bir ‘bizim çocuk’ kontenjanıyla orada oturduğu hakim düşünce. Onun gibilerine çok kolay gelmeyen bir fırsatla ödüllendirildi, ancak şimdi şans gibi görünen şey başarısızlık durumunda üzerinden hiçbir zaman atamayacağı kötü bir etiket anlamına gelebilir. Bugüne kadar da kick-and-rush kolaycılığına kaçmadan, seyir zevki kaygısı taşıyan bir oyun stili oluşturmak için çabaladı aslında. Samba korunduğu takdirde en azından ilk onbir manasında lig vasatında bir savunma beşlisi görüyoruz, fakat alternatif açısından oldukça fakir Kean’in eli. İlerideyse Nikola Kalinic’in de bozdurulmasıyla, çözümü yine kiralama yönteminde arayacaklar anlaşılan… Gerçi David Goodwillie’nin Hırvat selefinden fazlasını vermesi çok şaşırtıcı olmaz. David Hoilett gerçekten yetenekli bir çocuk, ancak takımda hücum anlamında bir şeyler yaratabilecek oyuncu ararken gözümüze çarpan tek isim olması hoş değil. Onun adına da… Morten Gamst Pedersen erken dönemlerindeki birkaç vaatkar sezonunun kredisiyle takımda uzun süre tutundu, fakat artık cepten yiyor. Bu sene transfer için ellerin cebe gitmemesine bahane olarak öne sürülen isimlerden biri, şubat transferinde kadroya katılan Mauro Formica. Arjantinli bana Matias Delgado’yu hatırlatıyor çokça, o yüzden bir sempatim var. Ancak Delgado’nun da EPL seviyesinde bir kurtarıcı olarak hizmet edemeyeceğini söyleyecek kadar gerçekçi yaklaşabiliyorum. (Gerçi hala halı sahada Delgado formalı adama sert giremiyorum, öyle bir sorunum var.) 91 doğumlu İspanyol Ruben Rochina da Barcelona altyapısının ürünlerinden biri -arkadaş çevrelerinde La Masia derseniz prim yapabilirsiniz- ancak gelişkin fiziğinin yanında hiçbir şeyi bu seviyeye yakışacak kadar iyi yapmadığını gözlemledim şu ana kadar. Orta sahadaki sıkıntıdan, zamanın David Dunn’ın lehine işlemediğinden de bahsetmiştik. Ancak Petrovic sezon içerisindeki gelişimiyle orada bir ferahlama yaratabilir. Son söz olarak, benim tahminlerimde Blackburn’ü son sırada görmeyeceksiniz ancak kolay bir sezon olmayacağını söylemek için alim olmaya gerek yok.
Key Addition: Radosav PETROVIC (Partizan)
Adam Olacak Çocuk: David HOILETT (’90)
Phantasievoll: David HOILETT (6.0)
Ben onu tercih etmedim ama kadronuz gereği ucuz santrfor gerekiyorsa Hoilett başvurulabilecek isimlerden. Savunmada da Samba’nın transfer olacağını umuyorsanız tetiği çekebilirsiniz. Olmazsa bile bu kadar fazla kişi tarafından seçilmişken, bonus puanlara abone olacaktır her Blackburn galibiyetinde. Fantezi oyununun ipliğini pazara çıkarıyoruz! Ama o Blackburn galibiyetleri geciktikçe, ikimize birden yüklenmeyin.
Olmadı ya devamı, git-gel yoruyor.

18: Başka Türlü Bir Kahraman


Şampiyonluğun geldiği günler keyifliydi. Şüpheye düşüren Arsenal maçı sonrası, takımın evdeki kusursuzluktan 2 puan uzaklıktaki sezonuna yaraşır bir dominasyon ile alınan Chelsea galibiyeti… Mayıs ayının buruk yanı ise Barcelona’ya bir kez daha diş gösteremeden teslim edilen Şampiyonlar Ligi finaliydi. Sir Alex Ferguson’ın Chelsea önünde istikrarlı biçimde kazanan, fakat Barcelona için uygun olmadığı aşikar onbiri sahaya sürmesi nedeniyle kabul etmenin biraz daha zor olduğu bir acz durumuydu. Fakat galiba en sıkıntılı dönemler birkaç hafta sonra başlayacaktı. Kadroya göz atınca 1 ve 2 numaralı formaların sahibinin olmadığı gerçeğiyle yüzleşiyorduk, esas tokat içinse biraz daha aşağı inmemiz gerekiyordu. 6? Kırmızı renge sadık, gerçek bir profesyoneldi. Mikael Silvestre’nin seçtiği yolun bir benzerine girmemesi için hiçbir sebep yoktu. Milli takımının rotasyonunda, kulüp takımına nazaran daha öncelikli bir yer edindiği garip bir dönem bile oldu. Ama ondan bahsetmiyorum… 22? Onu Arsenal savunmasının arkasına sarkıp, topu Manuel Almunia’nın üzerinden ağlara gönderirken de izledik. O anda en ilerideki isimdi. Anfield’da son dakikada galibiyeti getirirkense, köşe vuruşu için ileri çıkmış bir savunucuydu sadece. Tottenham maçında iş başa düşünce kaleye de geçti. Sahanın her yerinde yüzde yüzünü verdi ve OT sakinleri için kült bir oyuncu oldu. Ama onun numarasının boşta olduğunu fark eden çok fazla kişi çıkmadı. 18 numaranın karşısındaki boşluğu sindiremediler ve daha aşağısına bakmak istemediler çünkü…


Xavi’nin sözleri alıntılanıyor sürekli. Ya da Zinedine Zidane’ın… Durumun farkında olmaları onları büyütecektir elbette, fakat futbolu icat etmekle övünen bir ulusun Paul Scholes’a hak ettiği değeri hiçbir zaman verememiş olduğu gerçeğini silemez. Bu güzellemelerin son birkaç yılda kazandığı ivmenin arkasında birkaç temel motivasyon var. Birincisi, günün futbol ortamında herkesçe kabul edilmekte olan Barcelona tahakkümü. Ve bu sayede henüz beş sene önce Frank Rijkaard’ın Avrupa şampiyonu takımında göz ardı edilmeye alışkın bir oyuncu konumundaki Xavi’nin her gün yeni bir saygın kurum tarafından onurlandırıldığı günleri yaşamamız. Oyunun hızını dikte etmeyi ustalık seviyesinde yapan, tempoyu düşürdüğü bir anda gerçek üstü bir pasla takımını gole taşıyabilen bir beyin… Fakat yakın geçmişe gittiğimizde bunu yapan başkalarının da olduğunu ve ödül törenlerini genelde uzaktan izlemekle yetindiklerini hatırlıyoruz.


Xavi örneğindekine benzer keskinlikte görev değişimleri yaşadı aslında Scholes da. Juan Sebastian Veron transferinin elde patladığını fark ettiğinde Ferguson, erken dönemlerinde alışık olduğu forvet arkası rolünde kullanmayı seçti Ginger Prince’i. Henüz 22 yaşında, Mark Hughes Chelsea’ye gitmişken ve Eric Cantona da cezası nedeniyle uzun bir dönem takımı yalnız bırakmışken Andy Cole’un forvetteki partneriydi hatta. Dubleye giden takımda bu zor göreve 14 golle esaslı bir karşılık vermişti. Benzersiz bir vuruş tekniği, sihirli dokunuşlar ve dünya üzerinde 1.71 boyundaki herhangi başka birinin sahip olduğuna inanmadığım bir kafa topu hakimiyeti. Okuduklarımız gösteriyor ki, Salford’daki küçüklük günlerinden beri futbol dışında bir spora çok fazla kafa yormamış Scholes. Fakat bedenini kullanırken adeta bir sanat icra ediyormuş gibi gözükmesi, bu adamın bir gizli formülü olduğunu düşündürmüştür her zaman bana. İngilizler David Beckham’ın serbest vuruşlarını akademik tez konusu yaparken, bu adamın -kafa ya da ayak- her vuruşunun birer mühendislik başyapıtı olduğunu gözden kaçırdılar. Scholes için çok olağanüstü bir durum değildi. 2004’te yeni neslin harika çocukları Frank Lampard ve Steven Gerrard’ın ortaklığı adına sol açığa hapsedilmesi, ‘tüm bunları neden çekiyorum’ sorusunu sormasına yol açmıştı daha önce de. Lampard ve Gerrard’ın kariyerleri bitiminde ancak hayal edebilecekleri şeyleri başarırken, milli takım düzeyindeki bu yarım kalmışlığın faturasını bir İsveçli’ye kesebiliriz sanırım. Onun durumunu Cantona’nınkiyle benzeştirmemiz pek doğru olmaz.


Bir de milli takım konusunda Steve McClaren döneminde de ayak diremesinin sebeplerinden biri olan ailesine bağlılığı var. Belki bir gün vücut koordinasyonu Scholes’u bile gölgede bırakan bir oyuncuyla karşılaşacağız. Onun orta sahada yaptıklarını halihazırda Xavi’nin, Zinedine Zidane’ın ya da Andrea Pirlo’nunkilerle kıyaslamaya layık görmeyenler de var. Fakat bugün dünya futbolunun kaybettiği ve bu profildeki oyuncularda bir daha kolay kolay bulamayacağı karakterse, endüstriyel futbolun beslediği pazarlama figürlerinden biri olmamak için gösterdiği direnç. Belki şimdilerde Ryan Giggs’i de eşdeğer saygınlıkta görüyorsunuz. (En azından kardeşinin eşiyle ilişkisi ortaya çıkmadan önce görüyordunuz.) Fakat gençlik döneminde sahadaki hızına paralel olarak İngiltere’nin en popüler kadınlarıyla birlikte olan ve Fergie tarafından sıkça uyarılan bir Giggs figürü de var, o günleri yaşayan ya da okuyanların bileceği… Scholes’un 25 yaşında çocukluk aşkı ile evlendiğini sadece belli bir portre çizmek için söylüyorum, bu işlerde tek bir doğru olmadığını bilerek.


Roy Keane’in bugün Stretford End’de Scholes düzeyinde bir efsane olarak addedilmemesinin arkasında yatan sebepleri de araştırabilirsiniz. Keane kendisine çok şey katan bu kulübe, hiçbir zaman duygusal bir bağlılık hissetmediğini ve şu anda United’ın onun için herhangi bir kulüpten farklı olmadığını söylediğinde birkaç kalp kırmıştı. Salford’da doğmuş, geçen sene kendisine hangi takıma bir son dakika golü atmak istediği sorulduğunda duraksamadan “City” cevabını veren gerçek bir kırmızı. (Bu röportajdan sonra bu son dakika golü hayalini gerçekleştirmek için çok zaman kaybetmediğini hatırlatalım.) Ve Keane ya da Cantona gibi, Fergie ve diğerleri için zor bir vaka olduğunu söyleyemeyiz. Sorunlar yaşadığı milli takıma vedasını dahi esip gürleyerek değil, turnuva sonunda sessizce yaptığını hatırlayalım. Geçen sene bugünlerde Community Shield’da Chelsea’ye karşı kariyerinin en iyi maçlarından birini çıkarmıştı. Onu yine aynı klastaki Newcastle United maçı takip etmişti. Üzerinden bir sene bile geçmeden, Scholes emeklilik kararının erken olduğunu söyleyenlere “Bu takımda ancak 20-30 dakika kullanılabilecek bir rotasyon oyuncusu haline gelmiştim ve bu haklı bir hareketti, bırakmak için doğru zamandı” diye cevap verebiliyordu. Oysa son Blackpool maçında yaptıklarını biz gördük. Karşıda küme düşmemek için son kozlarını oynayan, iki kişilik oynayan bir orta saha vardı. Charlie Adam en kararlı deparlarını attı. Hem de Gareth Bale hadisesindeki gibi hınç dolu deparlar değildi bunlar. Buna rağmen 60. dakikadan sonra hala işleyen tek motor Scholes’a aitti.



Hınç dolu deparlardan bahsetmişken, bu da popüler bir geyik. Başarısızlıklarına bahane bulma konusunda çok fazla sıkıntı çekmeyen tipik Alsace insanı Arsene Wenger, Scholes’un oyunculuğuna çok itibar ettiğini fakat karanlık bir yanı olduğunu söylemişti. Benim durumu ilk kez sorgulayışımsa geçen seneki FA Cup yarı finalinde, Pablo Zabaleta’ya attığı tekme sonrasına denk gelir. Fergie’nin de bu konudaki ilk negatif açıklamasını yapması aynı gün… Fakat Scholes kariyerindeki tüm sert müdahalelerin, kötü bir zamanlamanın sonucu olduğunu ve arkasında gizli ve kirli bir ajanda barındırmadığını savundu her zaman. Gerçekten de bir Alf-Inge Haaland vakası olmadı hiçbir zaman kariyerinde. Ben onun mistimed tackle olayının kitabını yazmasını daha ziyade kariyerinin başlarında bir defansif orta saha eğitimi almamasıyla ve şu yaşında bile fundamental olarak eksik gözükebilmesiyle ilişiklendiriyorum. Fizik olarak da üstün bir oyuncu değilken, orada büyük çocuklar tarafından itilip kakılmamak için vereceğiniz reaksiyon bu olur. Bazen bir imaj ortaya koyabilmek adına, ayağını çekebilecekken çekmediği olmuştur belki. Ancak Scholes’un izleyene utanç verecek kadar gaddar bir müdahalesi gelmiyor aklıma düşündüğüm zaman…


Dünya futbolunun bir pislikten kurtulduğunu söyleyenlere pek kulak asmayın o yüzden. Ve sadece teknik bir mükemmeliyet de değil kaybedilen… Futbolun dış faktörlerce en çok sömürülen fenomen olduğu bir dönemde, bir futbol fenomeni olarak her zaman radar dışında kalabilen biri söz konusu olan. Scholes’u reklam panolarında ünlü iç çamaşırı firmasının son modelini sergilerken göremezdiniz. Oynadığı Nike reklamlarını düşünüyorum da. Kafes reklamında yan rollerden birindeydi. Thierry Henry reklamında arkasından kovalayan United oyuncularından biriydi. O böylesini tercih ediyordu her zaman. Hatta jübilesinde bile… Bir hafta öncesinde Edwin Van Der Sar, Ajax ve Juventus gibi takımları bir araya getirmişken neden New York Cosmos’u tercih ettiğini soruyorlar Scholes’a. Öncelikle A takımla çıktıkları ilk idmanlarda, o efsane jenerasyonun kendi aralarında sürekli Cantona’ya hayranlıklarından konuştuklarını falan söylüyor. Ağzındaki baklayı ise en sonunda çıkarıyor:

“The plan was for Eric to come back and overshadow me. Hopefully everyone will be concentrating on him and I can just mosey off somewhere and be out of the way. Seriously, the Cosmos are just getting back together again and it seemed a sensible thing to do.”


Geçen sene çevremde birileri Scholes’un otobiyografisinin çıkması için sabırsızlandıklarını söylemişlerdi. Ben de “Aslında hiçbir zaman bir otobiyografi yazmayabilir” diye cevap verdim. Kariyeri boyunca -kulüp televizyonuna verdikleri dışında- belki beş tane röportaj vermemiş bir oyuncunun kitap yazmasını beklemek biraz naif olurdu. Belki birileri onun adına yazar diye düşündüm, ama önceki cümlede bahsettiğim durumdan ötürü çok kolay bir iş olmayacaktı. Derken bir Scholes kitabının haberini aldım ve biraz da hayal kırıklığına uğradım. Futbolculuğa büyük bir tutku duyan, ancak bu işi bir memuriyet hayatı gibi yaşayan bir adam portresi çizmişti o güne kadar. Böyle bir tipin, futbolu bırakır bırakmaz eline kalemi alıp kendisinden bahsetmesini beklemezsiniz. Fakat sonra bahse konu kitabın yazıdan çok resim içeren, bir nevi aile albümü olduğunu öğrendim. Scholes tam bir aile adamı ve eşi ve çocuklarının yanında tanımladığı bir ailesi daha var. Bugünden sonra da United ile yaşayacağı ve kulüp içinde ona gösterilen her görevi kabul edeceği su götürmez. Fakat bir gün United da safkan bir Glazer kulübü haline gelir de Scholes’a gösterilen yer sol açık pozisyonu olursa, Keane gibi en esaslı silah arkadaşlarından birisinin jübilesine ancak tribündeki bir seyirci olarak dahil olmayı tercih eden bir mendebur gibi davranmayacağını ve tıpkı milli takıma vedasında olduğu gibi sessiz sedasız evine çekileceğini garanti edebilirim.* Kardeşim, sanma ki yollarımız ayrılıyor…

* Patrick Vieira bile sahadaydı Roy. Michel Salgado sezon öncesinde kendisini sakatlayacak kadar sahadaydı. Al bunu dinle.

Bu da diğer herkes için gelsin, son dönemde United ile ilgili en güzel işleri yapan adityareds adlı kullanıcının çalışması…

Poznan That!

“Football, bloody hell.”
Paul Scholes yazısı biraz ağır geldi, ‘kardeşim sanma ki yollarımız ayrılıyor’ sapağında ara verdim. Bugün Tom Cleverley’yi izledim ve daha hayat doluyum. Şu anda She Wants Revenge’in kendi adını taşıyan ilk albümünü dinliyorum ve başladığım yere geri döndüm. Birazdan bitirebilirim. Lig başlamadan önce her takım için birkaç paragraf karalamak istiyorum ama o stajın yoğunluğuna göre yalan da olabilir.

Peki Villa Cephesi Bu İşe Ne Diyor?

Son Premier League yazısına gelen yorumlar gibileri blogu devam ettirme konusunda elimde kalan birkaç motivasyondan biri sanırım. Yorumları yazanları diğer okuyuculardan bazıları da tanıyordur mutlaka. Hakan’ın blogu burada, Güner’inki ise şurada. Aston Villa konusunda yazdığımız her cümleden önce kendisinden icazet almamızı gerektirecek kadar iyi bir takipçi olduğundan Güner’in yorumlarını ayrıca bir yazı olarak bulundurmak istedim blog arşivinde. Daha önce bir Stephon Marbury yazısı için yapmıştım bunu sadece galiba. Cheers!


“Villa’nın savunmada bir sıkıntısı varsa, doğru olan bunun oradaki oyunculardan nispeten bağımsız olduğudur. Luke Young geçenlerde bir açıklama yaptı, hocanın bizden istediği ‘back to basics’ dedi. Olay aslında biraz bu. Takımların savunma performansları tercih ettikleri yöntemden bağımsız ilerlemiyor. Villa 2 sene önce aynı dörtlü (Warnock-Dunne-Collins-Young) ile ligin en az gol yiyen takımlarından biriydi. Kesin olsun, en az yiyen 4. takımıydı. Sonra Houllier hocam geldi ve takımdaki adalı havayı silmeye çalışırken takımın oyun anlayışı da değişti. McLeish Houllier gibi romantik biri değil, önceliği teknik ve uzun vadede güzellik değil; işini iyi yapmak. Bu yüzden o dörtlüyü göreve geri çağırdı ve takımın olanakları doğrultusunda bir savunma kurgusu planlayacak. Birmingham’da zamanında bunu iyi yaptı, bununla beraber Birmingham’ın ultra-defansif futbolu kesinlikle çok büyük bir göz yanılması. Yani Aston Villa’ya olanaklar doğrultusunda doğru bir hücum kurgulamayı deneyecek elbet.
Fakat yine dediğime geliyoruz, savunmayı takımın stilinden bağımsız tutmak mümkün değil. Villa geri dörtlüsü iki sene önce olduğu gibi ligin en çok blok yapan dörtlüsüne dönebilir, ancak onların önündeki ikilinin pozisyon alışları çok çok önemli. O dönem orta saha 1+1 bölünüyor ve Petrov savunma önünde koruyucu oluyordu. Bir dönem o görevde mükemmelleşip yılın oyuncusu seçildi, ertesinde kaptan yapıldı. O senede de Ayhan Akman’ı oynadı. Ofansif orta saha geldiği Villa’da 30 maça bir gol ortalamasına sahip. Bunu olumsuz anlamda gösterge olarak değil de geçirdiği değişimi göstermek açısından… Houllier onu yeniden biraz daha öne, box-to-boxla görevlendirdi ve şut atma becerisi dışında (her maç bir karavana şutu vardır, Malbranque’ın kankası) çok da paslanmadığını gördük. Bu sezon öncesi kampında Makoun-Petrov ikilisi kullanıldı. İkisi de defansif özellikli oyuncular olsalar ve Makoun aralarında daha defansif olanı gözükse de (ırkçılığıma bir çare) yerleşimleri şu an için çok sağlam gözükmüyor. Öncelikle geçmişe bakıp Makoun’un neden kesildiğini anlamak lazım. İlk geldiği günler buralarda kraldı, passing-rangei harika bir adam, ciddi ciddi orta sahada oyun kurucu oynadı. Fakat sonra Houllier EPL temposuna hazır olmadığını söyledi ve sezon sonuna kadar pek süre vermedi; Petrov-Reo-Coker’da sabitlendi. Makoun kesinlikle sanıldığı kadar iyi savunmacı değil. Petrov da Reo-Coker da bu ligde topu söküp almada en iyi oyunculardır, yani tackleda. Petrov o yılın oyuncusu olduğu dönemde bu işleri efsane yapardı. Reo-Coker ciğersizdir, kesinlikle o tabirle ‘ön-libero’ değildir ve sahanın tamamında takip yapıp top çalar. Kamp döneminde Makoun geride, Petrov ileride oynuyor ve Makoun doğru bir koruyucu olamıyor. Ligde doğru orta saha ikilileri hayati önem taşıyor ve takımda gördüğüm tek sorun bu orta saha uyumu, pozisyon alışları. Geçen yılın sonunda çözüm net 4-3-3 olarak bulunmuştu, Petrov, Reo-Coker ve Delph, böylece handikap ortadan kalkmıştı. Ben sezon başında 4-3-3 geçişlerinden bahsediyorum fakat net dizilim olarak bunu görmek zaman alabilir, ancak orta saha zafiyetleri baş gösterirse belki, zorla. Yine geçen sene olduğu gibi. Yoksa, ihtiyaç duyulmazsa Makoun ve Delph rotasyona gireceklerdir vesaire. Ama şu andan bir öngörü yapılırsa Makoun’un gerideki rolünde verimsizleşeceğini, bununla beraber Petrov’un yeniden geriye atılmak istenmeyip olayların bir kısır döngüye gireceğini düşünüyorum.”

“Hücuma gelince… Villa bir sene içinde ligin en akıcı top oynayan takımlarından birine dönüşmüştü geçen sene. Martinez’i ben de çok severim ama düşülen yanılgı idealist hocadan idealist ve mühendis hocaya evrilmesiyle bu sene oynattığı futbolun da değiştiği gerçeği. Wigan bu sene az gol attı, zaman zaman beşli savunma kullandı (Tottenham maçı), kapandı, rakibi tükenince attığı golle maç kazandı. Bunlar kötü değil, tersine bodoslama ‘güzel futbol oynayacağız’ deyip yenilince de ‘lanet olsun’a zıt, çok da güzel. Orada değişmeyen şey eğitim, zihniyet. Martinez Wigan’ı eğitiyor, önemli olan o. Houllier de Villa’yı eğitiyordu ama Martinez’in tersine takımın oyun stili pek o şekilde esneklikler göstermedi, ancak sezon sonunda. Bunun neticesi üç adet milli takım oyuncusu (Walker, Downing, Young) çıkarmak, satıştan pek çok para kazanmak ve ligin en değerli yerli forvetlerinden birine sahip olmak oldu. Young’ın harika ikinci forvet/oyun kuruculuğu, Downing ve Albrighton’la oynandı en idealist dönemde. Yani net uzak forvet tanımına sahip biri yoktu. Agbonlahor’dan yaratılmaya çalışılan oydu, ama tekniği yetmedi. Hala da yetmiyor. Bu sene değişen bu; McLeish Bent’e ikinci olarak net birini görevlendirecek, hatta belki üçüncü. Soldan illaki forvet gelecek, Delfouneso ve Agbonlahor kullanıldı şu ana kadar. Bu isim takıma katılınca N’Zogbia olacak ve görevi en iyi karşılayabilecek de o. Ben mükemmel bir görevde oynayacağını düşünüyorum ve cıvatalar atmazsa 10 gol/10 asist gibi bir şekilde bitirmesi sürpriz değil. Sağdan olan oyuncuysa oyun kuruyor, bunu en iyi yapabilecekse Bannan ama popülerliği ile ilk zamanlarda tercih Albrighton’dan yana olacaktır. Sonra, şartlar gelişirse Bannan’ın çıkış yaptığı sezon olabilir. Link oyuncusuysa değişkenlik gösterecek, Gabby, Ireland falan olabilir. Ben açılış maçında şu onbiri öngörüyorum: Given; Warnock, Dunne, Collins, Young; Zog, Makoun, Petrov, Albrighton; Gabby, Bent. Oyuncuların yapılarına göre dizilim değil ama yapı değişkenlik gösterecektir. Kanatta müthiş verimli oynayan Heskey de var. Mesela Blackburn maçında solda Heskey, sağda Bannan varken bunu Bannan’ın orta sahalığıyla 4-3-3’e yorabilirsiniz. Bannan hem ortadan, hem kanattan ortalarıyla servisçiydi, Heskey de kanadın savunma görevini yapıp hücumda da duvar oldu, ayağında top tutmadı, rönesans yaşadı. Albrighton, Ireland, Zog bir aradaysa 4-2-3-1 gibi vesaire. Ama Delph gibi bir üçüncü orta saha girmedikçe dizilimin değişmesi zor, 4-4-1-1 üzerinden yürüyecek.
***
Steve Kean geçenlerde röportaj verdi, iki-üç sene içinde Avrupa kupalarını hedefliyormuş. Kadro zayıf, ama Martinez örneğini takip ederek iyi savunup iyi hızlı hücum yapabilirler. Duran toplar zaten her daim büyük tehlike. Böyle olursa ligden düşmeleri zor; ama Samba’nın satılması veya Kean’in fazla idealist davranması, idare edememesi gibi durumları fena halde kaosa sokar.”
guner, 31 Temmuz 2011 Pazar 21:57

Barclays Premier League Artık Başlasın


Barclays Asia Trophy bir süredir yapılan bir turnuva. (Tarihçesini araştıracak kadar ileri gitmeyeceğim, merak etmeyin.) Bu sene de üç Premier League temsilcisi ve ev sahibi Hong Kong’un ulusal şampiyonu Kitchee’nin katılımıyla gerçekleşti. Yarışmacı olmayan turnuvaları izlemek bir noktadan sonra her sağlıklı insana zül gelecektir, ancak bu maçlara bakarak yapılacak birkaç prematüre yorumun da kimseye zararı olmaz sanırım.

Turnuvanın yarı finalinde Chelsea maçını göz ucuyla izlemekle yetinmiştim. İki İngiliz takımını karşı karşıya getiren maçı da, sağolsun Güner Çalış‘ın güncellemeleri vasıtasıyla izlemiş kadar oldum. Bu gidişle yakın zamanda spor gazetelerinin ilk sayfalarında Aston Villa ve Fulham’ı görmeye başlayacağız. O maçta Aston Villa adına manşette genç Barry Bannan’ın, geçtiğimiz sezon Marc Albrighton’ın yaptığına benzer bir patlama yapacağı yönünde verdiği güçlü sinyaller vardı. Alex McLeish’in sisteme zaman kaybetmeden getirdiği yeniliklerse, önümüzdeki sezonun 4-2-3-1 ve 4-3-3 geçişleri üzerinden şekilleneceğini gösteriyor. Sürpriz sayılmaz ve Charles N’Zogbia’nın katılımıyla bugün göründüğünden daha efektif sonuçlar verecektir. Ada futbolunda aktif isimler arasında en çok saygı duyduğum üç menajerden ikisiyle anlaşamadıktan sonra, McLeish’in oynatabileceği sözde efektif futbolun Villa taraftarının ağzında yavan bir tat bırakması olası yine de… Mark Hughes ile görüşmelerini olabildiğince kötü yönettiler -burada Hughes ve temsilcilerinden de yardım aldıklarını unutmamak gerek- ve Roberto Martinez’in gösterdiği çok sık rastlanmayan sadakat sonrası McLeish’e sarılmak durumunda kaldılar. (Martinez konusunda ne düşündüğümü merak ediyorsunuz, biliyorum. Owen Coyle’un Burnley-Bolton geçişi gibi kariyeri için doğru yönde atılmış adım olabilirdi, o Ersun Yanal olmamayı seçti. Her seçiş bir vazgeçiştir falan. Her neyse, “Biz olamıyorsak Wigan olsun” diyeceğiz bu sene de.) Daha kötüsünü de yapabilirlerdi… Geçen sezon moda tabirle iki kulvarda yarışmaya yetmeyecek bir kadroyla bu zor görevin peşinden gitti McLeish. Forvet rotasyonunda üst üste gelen sakatlıklar sonrasında karar verici maçların bazılarına Derbyshire-Phillips gibi ikililerle çıkmak zorunda kaldılar. Tipik bir ikinci sezon sendromu profili çizmiyordu Brum’ın küme düşüşü yani. Günahın normalde olanından azını menajerin hanesine yazdığım özel bir durumdu kendi adıma. Yine de Villa Park sakinleri için yeni bir Martin O’Neill olmayacağını hepimiz biliyoruz.


McLeish’in önemli özelliklerinden biri iyi oyuncu ilişkileri gütmesi. Kariyerinde de onunla birlikte çıkışa geçen birçok oyuncuyu görüyoruz. Hani bir sihirli değnekten bahsedemeyiz, fakat oyuncuların potansiyellerinden makul ölçüde yararlanabildiğini söylemek gerek. Bugün sahaya ilk onbirde sürdüğü Stephen Ireland ise onun sınırlarını aşan bir vaka gibi gözüküyor. 4-2-3-1 düzeninde Gabriel Agbonlahor’u destekleyen üçlü hattın merkezinde görev yaptı ve çevresindeki Delfouneso-Agbonlahor-Albrighton üçlüsünü düşünecek olursak, paslarıyla Chelsea savunmasını tehdit edebilecek tek oyuncuydu. En azından City günlerinde izlediğimiz oyuncu bunu yapabilirdi… Ancak Ireland’ın McLeish’in göreve gelişini yeni bir kişisel milat olarak görmediğini anlamama yetti bugün sahada kaldığı süre. İkinci yarıdaysa bu dörtlüden Gabby dışındakiler değişti ve Darren Bent en uca geçti. Heskey-Agbonlahor-Bannan ile önde oluşan yeni dörtlü daha efektif gözüktü ve hazırlık maçlarında henüz gol yememiş Chelsea kalesini en çok tehdit ettikleri anlar, bu dörtlünün birlikte olduğu o kısa bölüme sığdı.

Emile Heskey’nin kenardan gelip vereceği katkılarla bu seviyedeki son iyi sezonunu geçirmesi mümkün. Fakat bugün Ireland’ın oynadığı bölgede Agbonlahor deneyimi yaratımdan çok israf anlamına gelebilir, bu da 4-3-3’ü daha iyi bir formül haline getirebilir Villa için. Böylece Chelsea’ye karşı olduğu gibi arkalarına yaslanıp, bir maç boyu kendi yarı sahalarında atak savuşturmaktan fazlasını yapabilirler kodaman rakiplerine karşı. McLeish de geçtiğimiz günlerde basına, ligin üç katmanlı bir hal aldığını ve bundan hoşlanmadığını yazmış. Eğilimin farkında olması güzel bir durum, büyük altılıya karşı bu 4-2-3-1 ile çok sallanacağını da görmüştür umarım. Savunmada ise Richard Dunne kötü bir sezonun ardından, bugün zor eşleşmelere rağmen iyi ayakta durdu. Shay Given ise yedek kulübesinde geçirdiği her günün, kalecilik mesleği için büyük bir kayıp olduğunu bir kez daha gösterdi. Sağ bekte Kyle Walker’ın yerini doldurmaları da mümkün olmayacak. Ancak bunun için onları suçlayamazsınız, zira bu çocuğun ligin en iyi sağ beklerinden birine evrilmesini izlemekle geçirebiliriz önümüzdeki 2-3 yılı. Evet, Rafael’in yerine keşke ona sahip olsaydık… Fabian Delph’in gelişimi beklediğimden biraz daha yavaş ilerliyor, yine de en azından Villa’da o bölgeyi kısa zamanda devralacağı konusunda ümitliyim. Fakat er ya da geç gerçekleşir dediğim, tepedekilerden birine transferi yalan olabilir dramatik bir sıçrama yapmazsa…

Yazmadım ama yazmaya gerek de yok sanki. Stewart Downing’den Zog’a geçerek pek de attan inip eşeğe binmiş sayılmazlar, hatta yeni rolleri düşünürsek daha da faydalı bir parça olabilir Fransız. Bunu yaparken 10 milyon pounda yakın bir kar yapmaları hakikaten büyük iş oldu. “Long Live King Kenny!”

Geçen sezon alışılmadık biçimde ligde kalma işini son haftaya bırakan Blackburn Rovers da çok iyi bir görüntü vermedi Hong Kong takımı karşısında. Beklediğimden daha yetenekli yerli oyuncuları vardı Kitchee’nin, kabul etmeliyim. Ancak yakalamaya çalıştıkları İspanya esintisi biraz naçar kalmış. İspanyollar’dan en kariyerlisi Roberto Losada dahi İspanya’da üçüncü küme seviyesinde oynarken transfer edilmiş. Chelsea’nin ilk yarım saatten sonra yalnızca fizik gücüyle fatality çekebildiği takıma, ilk yarıda orta saha hakimiyetini teslim etmeleri Blackburn adına düşündürücü. Günler artık David Dunn’ın lehine işlemiyor ve yavaşlığı takımın sırtında günden güne daha fazla yük anlamına geliyor. Fakat Steven Nzonzi ve -özellikle de- Keith Andrews gibilerinin yanında onun yeteneklerini dışarıda tutmak kolay bir iş değil. Sam Allardyce’ın zaman zaman bu handikaplı orta saha rotasyonuna soktuğu Phil Jones’u ve devre arasında Schalke 04’dan kiraladıkları Jermaine Jones’u kaybettiler ve henüz hiçbir bölgeye gerçek anlamda bir takviye yapabilmiş değiller.

Yeni patronların Jones için ödenen 16.5 milyon poundu yeni eklemelere yönlendirme konusunda çok istekli davranmaması ve kiralıkların defterden silinmesiyle Steve Kean’in elinde şu an için yetersiz bir kadro olduğunu söyleyebiliriz. Fakat bunun ötesinde Kean’in Big Sam’den devraldığı görevi hak edecek bir kalifikasyon gösterdiğini savunmak da pek kolay değil. Yeni patronların kontratını 2013 sonuna kadar uzatmalarının arkasındaki motivasyonu da kestiremiyorum.


Bugün Ryan Nelsen, Christopher Samba, Paul Robinson ve David Hoilett gibi savunma ve hücum rotasyonundaki kritik oyuncuların eksikliğine rağmen, orta sahadaki dirençsizlikten bahsedebiliyorsak oraya bir ekleme yapılması şart gibi gözüküyor. Hoilett’in yanı sıra -kalırsa- Samba ve Martin Olsson gibi heyecan verici oyuncuları var, fakat ben onları halen McLeish’in bahsettiği katmanlardan üçüncüsüne daha yakın görüyorum. Yeni gelenlerin çok ümitvar gözükmemesi en büyük avantajları, fakat yeni patronlar transfer döneminin geri kalanında -veya devre arasında- kesenin ağzını açmaya yanaşmazsa geçen sezonki puana ulaşmaları sürpriz olur. Kean’in de yalnızca patronların kuklası olmayı kabul etmiş bir ‘içerideki adam’dan fazlası olduğunu göstermesi gerekecek.

Chelsea’ye geçersek… Son iki sezon öncesi dönemde şampiyonluk adayım onlardı, geçen sene işler diledikleri kadar iyi gitmedi. Çekirdekteki kritik birkaç ismin daha fazla devamsızlık yapmaya başlaması ve sahaya çıktıklarında da alıştığımız etki seviyesinden uzak gözükmesi hazırladı bu tabloyu. Yoksa Carlo Ancelotti’nin her zaman yaptıklarından farklı şeyler denediğini falan görmedik. Aston Villa karşısında Mikel-Lampard ikilisi, bu bölgede lig vasatının altında olmayan bir ikiliye önemli derecede üstünlük sağladı. Asya turunun şimdiye kadarki yıldızı Josh McEachran’dan da önemli derecede bir destek aldılar. Fakat Michael Essien’in uzun sürecek sakatlığı sırasında o bölgeye en azından bir rotasyon oyuncusu katmak durumundalar. Arkasından sıklıkla ah çektiğimiz Luka Modric’in işini bitirebilirlerse onlar adına rüya gibi olur. Fakat o transferi -malum sebeplerden- biraz uzaktan takip etmeyi yeğliyorum ve gördüğüm kadarıyla anlaşmaya çok yakın değiller.
Fernando Torres performansı en çok merak edilen adam belki de. Bugün topa ilk dokunuşu, aynı zamanda gol vuruşu oldu. Geçen sezon Chelsea’de hakikaten kötü bir dönem geçirmişti ama ihtiyaç duyduğunda golcü şansını da yanında bulamadığını kabul etmeliyiz. Bugün kaderinin döndüğünü hissetmiş midir, emin değilim. Fakat Nicolas Anelka’nın ilk tam sezonundaki performansının bir benzerini verebileceğini zannetmiyorum yaygın görüşün aksine. 12-14 gol civarında bir şeyler bekliyorum doğrusu. Yine de o bölgede karşılaşacağı rekabetle alakalı olarak değişebilir bu. Bugün Torres-Drogba-Anelka üçlüsünü de aynı anda sahada gördük bir süreliğine, fakat kiradan dönen harika çocuk Daniel Sturridge’in de varlığında orası biraz fazla kalabalık gibi. Zaten birçok harika çocuk gibi Sturridge de sorunlu bir profil çiziyor, bugün de kenara gelirken yeni hocasının kararını çok iyi niyetli mimiklerle karşılamadı.

Andre Villas-Boas’ın Jose Mourinho hikayesini yaşadığı doğru, fakat onun bir karbon kopyası olduğunu söylemek bence biraz ileri gitmek oluyor. Mou’nun dehasına gerçekten sahip olsaydı, Chelsea son iki senedeki gibi bu sene de şampiyonluk tahminimde öne çıkabilirdi. Ancak şu anda kariyer eğrilerinde maksimumlarını geride bırakıp aşağı doğru seyre geçen oyuncularının yerini aynı etkinlikte isimlerle doldurabilmiş gözükmüyorlar. Sturridge’den Javier Hernandez katkısı almaları ya da Modric ölçeğinde takıma seviye atlatabilecek bir oyuncuyu bağlamaları gibi dramatik değişimlerin yaşanmayacağını varsayarsak, Villas-Boas’ın zamanının gelmesi için bir süre daha beklemesi gerekeceğini tahmin ediyorum. Öte yandan -City’nin sıradaki hamlelerine göre tartışmaya açık olarak- tek gerçek rakipleri United da kendi sorunlarıyla baş etmeye çalışıyor ve onlarda da ne sonuç vereceği halen birer bilinmeyen olan bir dizi yenilik var. Bu sene tahmin yapmak pek o kadar kolay değil galiba. Ama Liverpool taraftarı müsterih olabilir. “Same as it ever was. Same as it ever was.”

When You’re 21, You’re No Fun


Kaleciler: 1 Frankie Fielding (Derby County), 23 Jason Steele (Middlesbrough), 13 Alex McCarthy (Reading)

Defans: 14 Kyle Walker (Tottenham Hotspur), 6 Phil Jones (Manchester United), 2 Michael Mancienne (Chelsea), 5 Chris Smalling (Manchester United), 15 James Tomkins (West Ham United), 3 Ryan Bertrand (Chelsea), 12 Kieran Gibbs (Arsenal)*
Orta Saha: 17 Tom Cleverley (Manchester United), 7 Marc Albrighton (Aston Villa), 8 Jordan Henderson (Liverpool), 16 Jack Cork (Chelsea), 18 Henri Lansbury (Arsenal), 19 Jack Rodwell (Everton), 4 Fabrice Muamba (Bolton Wanderers), 11 Scott Sinclair (Swansea City), 20 Danny Rose (Tottenham Hotspur)
Forvet: 10 Daniel Sturridge (Chelsea), 21 Nathan Delfouneso (Aston Villa), 9 Danny Welbeck (Manchester United), 22 Connor Wickham (Ipswich Town)

Andy Carroll, Micah Richards ve ülkedeki futbolseverlerin bazılarını hayal kırıklığına uğratacak bir seyir sonunda Jack Wilshere’ın turnuva kadrosunun dışında kalması sonrasında bu yaş kategorisinde kıta sıralamasının tepesinde yer alan İngiltere aslında Danimarka’ya en güçlü haliyle seyahat etmiyordu. Bu aşamaya gelirken de çok kolay bir yol izlememiş, grup ikincisi olarak Avrupa Şampiyonası kurasına son torbadan girebilmişlerdi. Başlarında menajerlik kariyeri daha ziyade Manchester City’de emaneten getirildiği, fakat işler iyi gidince uzun bir süre yürüttüğü görevle hatırlanan Stuart Pearce vardı. Esasen işlerin iyi gittiği savına karşı çıkacak çok fazla isim bulabilirsiniz şehirde hala. Fakat City’nin o dönemdeki beklenti düzeyi ölçüsünde başarı addedilebilecek bir ilk sezon geçirip, UEFA Kupası biletini son maçta Robbie Fowler’dan gelen bir penaltı ıskasıyla kaybedince şehirde bir güven ortamı yaratmıştı. Takımına fazla kişilikli bir futbol oynattığı söylenemezdi, elindeki kadro kendi seçimlerinden bile oluşmuyordu. Fakat herkesle iyi ilişkileri vardı, FA tarafından destekleniyordu. Tüm bunlar sonucunda 15. sırada bitirilen sezon bile kellesini almaya yetmiyordu. Sabrın sınırına ulaşıldığında ise, zaten halihazırda City menajerliği yanında yürütmekte olduğu federasyon kaynaklı 21 yaş altı milli takım görevine odaklanıyor, yani pek fazla yalnız kalmıyordu. Şanslı bir adam…


Pearce’ın birtakım eksiklerle -son anda takımın asli sol beki Gibbs de çürüğe ayrıldı- Danimarka’ya getirdiği bu kadro ilk iki maçta hayal kırıklığından başka bir şey yaratmadı. Tıpkı üst seviyede olduğu gibi İspanya tarafından domine edilen yarışmalara şahadet içinde geçen bir dönem sonunda, beklentilerin yükseldiği bir jenerasyondu eldeki. Wilshere, Carroll ve Richards önemli eksikler olarak görülse de, zaten gelişimleri olağanın dışında seyreden özel oyunculardan bahsediyorduk. Yani bu oyuncuların U21 seviyesini pas geçerek, A takımla devam etmelerinde çok büyük tuhaflık yoktu. Geriye kalan havuzda ülkenin güç merkezlerinden Liverpool’a 20 milyonluk transferini tamamlayan bir Henderson vardı mesela. Ya da Manchester’ın kırmızı güç merkezine benzer fiyatlarla transfer gerçekleştirmek için gün sayan bir Jones. Bunlar sadece son dönemde baş sayfalarda sıkça görülmeleri ve sezon boyunca Sunderland ve Blackburn ile daha şanslı sezonlar geçiren oyuncular olmaları yönüyle diğerlerinden ayrılıyordu aslında. Rio Ferdinand’ın sakatlığında beklentilerin üstünde bir katkı vererek United’ın lig şampiyonluğunda ve özellikle de Şampiyonlar Ligi finaline yürüyüşünde büyük pay sahibi olan Smalling de kadronun içindeydi. Ya da devre arasında Bolton’a kiralandıktan sonra Premier League tarihinde ancak Dion Dublin, Darren Bent ve Emmanuel Adebayor gibi elit golcülerin yakalayabildiği bir sezon ortası serisiyle esaslı bir etki yaratan Sturridge. Aston Villa’nın kötü sezonunun belki de yegane iyi şeyi Albrighton. Aynı takımda sezonun en iyi sağ bek performanslarından birini veren Walker’ı tabi ki unutmadım. Sadece bu iyi performansın, Villa Park’tan ziyade White Hart Lane’de hezeyan yaratması gibi bir farkı var. Walker gelecek sene Tottenham’a dönüyor ve onun varlığında Vedran Corluka ve Alan Hutton gibilerinin şehirde uzun vadeli planlara girişmeleri pek akıl karı olmayacak. Sunderland ve Wigan’da sakatlıklardan uzak kalabildikleri müddetçe iyi tatlar bırakmış iki United oyuncusu Welbeck ve Cleverley de göze çarpıyor. Belki Sir Alex Ferguson’ın uzun bir dönem alışveriş listesinin üst sıralarında yer bulmuş Everton yeteneği Rodwell de… Arsenal’a attığı golden ibaret olmadığı iddia edilen Rose, Championship play-off finalinde yaptığı hat-trick ile Galler’e Premier League getiren kahraman Sinclair. En üst seviyeden çok uzak kalmayacağı aşikar yetenekli Ipswich forveti Wickham -ki muhtemelen o da soluğu yakın gelecekte Big Four takımlarından birinde alacaktır- hep bu kadroda. Yani Pearce’ın elinde bayağı bir kadro var Güntekin.


İlk maçta İspanya’yı karşılarına getiren fikstür çok cömert değildi, kabul etmeliyiz. Fakat genel seçim hengamesinde göz ucuyla bakabildiğim maç, hafızamda büyük oranda -pek de hatırlamak istemediğim- Şampiyonlar Ligi finali anlarını uyardı. Sadece Rose’un önüne atılmaya çalışılan uzun toplar. Stoperlerin kucağında kaybolan Welbeck. Sağ tarafta hiçbir şekilde kullanılamayan -ve belki sırf bu yüzden haksız biçimde ikinci maç kadrosundan kesilecek- Cleverley. Bu isimleri sırasıyla Park, Rooney ve Valencia da yapabilirsiniz. Zira ortaya çıkan görüntü büyük oranda benzeşmekteydi. Bir yan topta arka direkte bitiveren cevval Ander Herrera’nın golüyle geri düştüler. Üçüncü tekrarda anlayabildim ki eleman golü basbayağı eliyle atmıştı. Ancak sahadaki oyuncular dahi bunu ancak soyunma odasında öğrenebileceklerdi. “Zaten İspanya’da bunu altyapılarda öğretiyorlarmış Kaan.” İkinci yarıda ise topu sürekli kontrolünde tutmasının yanında, bu hakimiyeti tehlikeli bölgeye sıkça taşıyan bir İspanya vardı. Tablo biraz da geçtiğimiz dünya kupasındaki Almanya hezimetine kaymaya başlamıştı. 88. dakikada her şey bitmek üzereyken, yukarıda uzun uzadıya bahsettiğimiz Walker’ın ferdi çabasıyla getirdiği top Welbeck’in ayağıyla buluştu ve maç 1-1 bitti.

İspanya maçı öncesinde iki cümlesinden birine “İspanya’dan korkmuyorum” diye giren Pearce basın toplantısında biraz hava atabilirdi. Zaten çoğu insan maçı izlememişti, izleyenler de karşılarında bayağı yetenekli bir takım olduğunun bilincindeydi. Onlar Pearce’ın aksine maç öncesinde korku taşıyorlardı fakat. (Zaten aksini çok fazla dillendirmesi, Pearce’ın da bu korkuyu fazlasıyla taşıdığına yorulabilir. Ve hatta yorulmalı galiba.) Maç da her anında bu korkularının dayanaksız olmadığını onlara göstermekten geri durmamıştı. Basında rakibin hanesinde yazan 1 için Smalling’e, kendi hanelerinde yazan 1 içinse Walker’a gidiyordu krediler. Gerisi koskoca bir hayal kırıklığı…


Grubun ikinci gününün ilk maçında puan alınan İspanya’nın grubun seribaşı Çek Cumhuriyeti önünde güzel futbolla aldığı 2-0’lık galibiyetin İngiltere’yi biraz havaya sokması beklenebilirdi. Ukrayna’yı yendikleri takdirde büyük bir avantaj yakalayacaklardı. İlk maçta en çok eleştirilen Pearce tercihi olan, gerçek pozisyonunun orta saha olduğu hayli su götürür Mancienne’deki ısrar ilk onbirden yapılan ilk okumaydı. Yine İspanya’ya karşı oyunu hareketlendiren iki isim Sinclair ve Lansbury kenarda tutulmuş, Rose ve Henderson’a sadakat gösterilmişti. Welbeck’in merkezde, Sturridge ve Rose’un kenar forvetlerde dizildiği 4-1-2-3 ideale pek yakın durmuyordu. Sturridge topla her buluştuğunda etkili oldu, fakat etki gösterdiği alanlar -radyo ağzıyla konuşursak- orta yuvarlağın taç çizgisine bakan yanlarıydı. Ne büyük israf! Kaleci Fielding’den Rose’un koşu yoluna atılan uzun toplar. Doğru bildiniz sol bek orijinli Rose’un boyu 1.73, karşısında ise ideal bir Ukrayna erkeği duruyor… İlk yarının oyun planı buydu. Sturridge limitlerini zorladığı bir anda ceza sahasına kadar yaklaşmış, yay çevresinden çıkardığı şut direği yerinden oynatmış ama fileleri bulmamıştı. Bunun dışında bayağı kötü de bir maçtı.


Mancienne ilk dakikadan beri net olarak aksayan isim olmasına rağmen, kenara yol alanın Rodwell olması Pearce’ı eleştirmek için sabırsızlananları fazla bekletmedi. Lansbury yine hücuma hareket getirmişti ve Rose-Sinclair değişikliğiyle dönülen 4-4-2 de ilk ciddi organize İngiltere tehlikesiyle sonuç verdi. Sturridge’in pası bir golcü için kaçırılmaması gereken bir pozisyon yaratıyordu, Welbeck hayli kötü bir vuruşla karşılık verdi. Bu andan sonra savunma-orta saha bağlantılarını kaybeden İngiltere -neden Muamba’nın şans bulmadığını anlamıyorum- önemli pozisyonlar verdi. Sonuncusu maç boyunca takımın en iyilerinden olan Jones’un bireysel hatasıyla geldi. Sahadaki duruşuyla şişman bir John Terry’yi andıran Jones, son dönemde Büyük Kaptan’ın da bolca gösterdiği bir akıl tutulması anı yaşadı ve yaptığı top kaybı Fielding’in üstün refleksleri sonrası ucuz atlatıldı. İngiltere adına ilk iki maçın ortaya çıkardığı az sayıda güzel sürprizden biri de Derby County’nin 1988 doğumlu kalecisi Fielding. Gözden uzak olduğundan kıymetini takdir edemedik belki de, bir özrü hak ediyor. Championship sansasyonu olarak esas patlaması beklenen Wickham ise Pearce’tan henüz dakika alamadı. Sinclair konusunda da durum ne yazık ki pek farklı değil.

Kadro güzel, yetenekli oyuncular izliyoruz. Sırasıyla söylemem gerekirse Sturridge, Smalling, Walker, Jones, Wickham, Lansbury, Henderson ve Sinclair’in hem milli takım için, hem de yavaş yavaş yaygın terim haline gelmesi olası Büyük Altılı (Büyük Dörtlü + City + Tottenham) için hep düşünülen oyuncular olacağına dair inancım var. Zaten bunların bazıları şimdiden o kulüplere kapağı atmış durumda. Ladytron’un başlığa konu olmuş dahiyane dizeleri belki burada devreye giriyor. 17 yaşında önemli kulüp yöneticileri kapında yatabilir, fakat 21 yaşında bu piyasa için artık ‘eski haber’ anlamına geliyorsun. Bu bağlamda hemen yukarıda saydığım listenin arkasına iliştireceğim Rodwell, Cleverley, Welbeck ve Fielding için aynı ölçüde ümitvar değilim. Cleverley önümüzdeki sezon için Paul Scholes’un kavuğuna talip olduğunu açıklamış, güzel bir özgüven gösterisi ama yine de bilemiyorum. Fielding de kaleci, o hala tazeliğini kaybetmedi aslında mevkisi gereği.


Pazar günü grubun seribaşı Çek Cumhuriyeti ile oynanacak maç çok stresli olacaktır. Güzel bir seyirlik olur mu, emin değilim. Bugün büyük hayal kırıklığı yaşadım zira. Ancak Çek Cumhuriyeti, İspanya’nın gösterdiği kadar kötü bir takım değil kesinlikle. Tomas Pekhart’ı Ada’da da iyi tanırlar. Hakeza Vaclav Kadlec ve Marek Suchy de zaman zaman maçlarına denk gelmiş olduğum yetenekli topçular. Takım yapısı da İngiltere kadar defekt barındırmıyordur büyük ihtimalle. Onbirde yine Mancienne’i görürsem sinirlenip izlemeyebilirim, ama çocuklara bir şans daha vereceğim…