Category: EUROLEAGUE

Her maçı izleyemiyorum, o yüzden buraya sadece geride bıraktığımız hafta özelinden bir şeyler yazabilmem pek mümkün değil. Yapmaya çalışacağım, ama mutlaka idealden uzak bir liste olacaktır servise sunulan. Periyodik bir şeyler yaratma arzusundayım, belki başlangıç olur…

HOT

Nathan JAWAI (Partizan):

Aborijin asıllı oyuncu için ortaya ilk çıkışından bu yana söylenegelen “Baby Shaq” tanımlaması çok şaşırtıcı değil. Öte yandan ilginç ya da rastlanılmayan bir lakap da değil. Fakat bu bebeklerin NBA’de başarılı olmasının çok kolay olmadığını gösteren örneklerden sonuncusu olmuştu Jawai, Toronto’da ve Minnesota’da bulduğu şansları çok da iyi kullanamayarak. D-League yerine Avrupa’yı tercih etmesine çok sevinmiştim, burada özellikle size konusunda sıkıntılı pota altı rotasyonlarını yakaladığında çok etkili olacaktır.

İlk hafta Zalgiris deplasmanında onun için ideale yakın bir ortam vardı aslında. Fakat ancak 6 sayı ve 5 reboundla bitirebilmiş maçı. Bu hafta ise Khimki önünde 15 sayı ve 8 reboundla seyircisine güzel bir selam çaktı. Euroleague’in resmi sitesindeki yazısında Jiri Zidek, kilo vermesini öğütlemiş Nathan’a. Kendisi büyük bir pivottu, düşüncesine saygı duyuyorum ama bana kalırsa kilo vermesi oyununun en güçlü yanını zayıflatacak bir gelişme olabilir. İlk iki haftada 10 kez faul alan bir oyuncudan bahsediyoruz, Yıldıray Baştürk görse kıskanır. Partizan’a son maçtakine benzer katkılar vermeye devam edecektir, haftaya ise karşısında Sofoklis Schortsanitis olacak. Sadece bu eşleşme için bile izlemek isterim o maçı…

Bootsy THORNTON (Efes Pilsen):

Çarşamba gecesi Sinan Erdem’e gittiğimde şu mevcut kadroda içimi ferahlatabilen tek oyuncuydu. Kendisine meydan okuyan birileri varsa, oyununun nasıl boyut değiştirebildiğini en iyi gördüğümüz seri 2-0 geriden gelerek kazanılan Fenerbahçe Ülker serisiydi kuşkusuz. Çarşamba gecesi ilk çeyreğin sonlarında sanırım Omar Cook’la bir gerginlik yaşadı ve o challenge maçı Power Electronics Valencia’dan Efes Pilsen’e çeviren andı sanırım. Elbette kimseden destek almasaydı bu kadar kolay olmazdı, fakat Kerem Tunçeri’nin Euroleague kariyerindeki en iyi 7-8 maçından birini sergilemesi yeterli oldu.

Şimdi Efes Pilsen’in Kutsi’ye bir galibiyet borcu var. Üçüncülük yolundaki diğer rakip Armani Jeans Milano ile oynanacak kritik iç saha maçı öncesinde rollerin Velimir Perasovic tarafından yeniden belirlenmesi ve Igor Rakocevic’in şutlarına bir ket vurması şart. Efes Pilsen mevcut sistemde volume shooter tanımının Sırpça’daki karşılığına katlanması mümkün değil. Tempoyu hızlandırma ve top adedini yükseltmeye yönelik ayarlamalarsa kısa vadede Rakocevic’in hasarını azaltabilir belki. Ama o sistemle sene sonunu ne biz görebiliriz, ne de Perasovic görebilir gibime geliyor.

Andrea CROSARIOL (Virtus Roma):

Ben bu çocuğun yeteneklerine hiçbir zaman güvenmemiştim. Benetton altyapısından yetiştiği günlerden sonra bir ABD seyahati de olmuştu yanlış hatırlamıyorsam. Tam ümidi kesmişken, Air Avellino’daki kiralık sezonunda bir çıkış gösterip tekrar gündeme geldi. Bu seneyse 26 yaşında nihayet beklentilere cevap verebileceği bir sezon kapıda anlaşılan. İlk iki haftadaki 12 sayı-7 rebound ortalamalarını sürdürmesi çok olurlu değil belki, zira Brose Baskets ve Spirou Charleroi gibi takımlar pek de büyük baş belası sayılmaz. Fakat bu gidişle 20-25 dakika gibi süreler alıp, Ali Traore’yi de hayli zorlayacaktır.

Sofoklis SCHORTSANITIS (Maccabi Electra):

Jawai’den bahsederken adını anmıştık ama Schortsanitis’in bu haftaki performansına da ayrı bir parantez açalım. David Blatt’in sistemine ne kadar uyum gösterebileceği bir endişe konusuydu, fakat özellikle Zalgiris gibi yumuşak pota altına sahip takımlarla karşılaşırken ne olursa olsun hücumu Big Sofo üzerine temellendirmeli. Perşembe akşamı Blatt’in yaptığı da buydu. Lior Eliyahu’nun iyi gününde olmasına ve Richard Hendrix sürprizine rağmen Schortsanitis sahada kaldığı 22 dakikaya 13 şut denemesini sıkıştırabildi. Aynı zamanda rakip uzunlara 7 faul aldırdı ve bunun neticesinde 9 kere faul çizgisine gitti. Euroleague seviyesinde ancak istisnai isimlerde bulabileceğiniz bir dominasyon gücü. Belki mevcut sisteme Eliyahu kadar, ya da kısalardan Doron Perkins kadar uygunluk göstermeyebilir ancak iş skor bulmaya geldiğinde takımdaki en güvenilir adresin Big Sofo olacağı kesin.

Leon RADOSEVIC (Cibona Zagreb):

Sonunda Radosevic büyük sahnede ilk beş oyuncusu olarak ilk gösterimini vermeye başladı. Takım adına defterde üzeri çoktan çizilmiş Barcelona deplasmanındaki etkileyici 15 sayı, 9 rebound, 5 top çalmalık performansının devamını bu sefer oyununun gerçekten fark ettiği bir maçta Fenerbahçe Ülker’e karşı ortaya koyduğu 8/13 şut isabetiyle 16 sayılık elit bir hücumla getirdi. 1990 doğumlu yıldızı zaten takip etmeye çalışıyorduk, artık fazla çaba sarf etmemize de gerek yok.

Jonas VALANCIUNAS (Lietuvos Rytas):

Burada daha önce gerek benim tarafımdan, gerekse de Oktay -neredesin- tarafından sıkça dile getirildiği üzere jenerasyonunun Enes Kanter’le birlikte en güçlü parlayan cevheriydi Valanciunas. Hala da öyle, bilmiyorum nereden geldi hikaye geçmiş zaman kipi? Hazır şimdiki zamandan bahsetmişken, geçen hafta Montepaschi Siena’ya beklenilenden daha fazla zorluk çıkaran Litvanya temsilcisinde ilk kez ilk beş çıktı ve güçlü bir istatistik kağıdı elde etti. Ben maçın tamamını izleyemedim, fakat ilk haftaki performansıyla da birleştirince işler onun adına çok iyi gidiyor. Türk basını da bunu keşfettiği takdirde “İşte bak, Enes yanlış yaptı demiştik” üzerine kurulu milyonlarca makale yazılabilir…

NOT

Oliver LAFAYETTE (Partizan)

David LOGAN (Caja Laboral)

Igor RAKOCEVIC (Efes Pilsen)

Bobby BROWN (Asseco Prokom)

Milos TEODOSIC (Olympiakos)

Marko TOMAS (Fenerbahçe Ülker)

Şaka gibi bir grup babalar bu G Grubu, dün de bu olay canımı sıktığı için yazıyı ortada kesmiş ve dünün yarınına bırakmıştım. Onu bıraktıktan sonra site için bir Efes Pilsen yazısına oturdum, yine beni hafakanlar bastı ve ilk paragraftan sonra sağlığımı ön planda tutmaya karar verdim, özellikle de kafa sağlığımı. CSKA Moskva grubun ağababası, fakat onlar da eski havalarında değiller açık biçimde… Onlar da tıpkı grubun ikinci torba takımı gibi güzel bir sezon ortası eklemesi yaptılar. Sasha Kaun ve Eurobasket 2009’un balonlarından Dmitri Sokolov ile yürümeyeceği belliydi. Bir diğer şişirilmekte olan arkadaş Ivan Radenovic de ilk fırsatta geri gönderildi zaten. Böyle bir pota altına Matjaz Smodis’ten yana beklentiler içerisine girmektense, Pops Mensah-Bonsu gibi güzel bir ismi eklemek aklıselim gerektiriyordu. Bu yüzden ayakları çabuk tek bir uzun bulundurmayan Efes Pilsen James Gist’le falan uğraşırken Ruslar oldu bu transferi bitiren. Mensah-Bonsu sezon öncesinde baş altı takımlardan biri olarak göreceğimizi tahmin ettiğim CSKA’yı kura şansının da yardımıyla Paris’e götürecek tamamlayıcı parça olabilir. Holden-Planinic guard ikilisi pek istikrarlı performans vermiyorlar son iki yılda, fakat yine de büyük maçlarda ikisinden averaj bir katkı geleceği aşikar. Ramunas Siskauskas, Trajan Langdon ve bugünkü maç da gösterdi ki Viktor Khryapa yine takımı sırtına alacak isimler olmaya namzet. Fakat Pops hakikaten güzel ekleme…

Unicaja Malaga’da Juan Dixon’ı gayet iyi bulduk. Maçı birlikte takip ettiğim sevgili Kubilay Kahveci son çeyrekteki birkaç sakarlığı sonrasında geçmişin 17 numaralı seçiminin o ana kadar yaptığı her şeyi sıfırladığını düşünse de cefakar Malaga halkının (Dario Silva unutulmamalı) o bölgede normal sezon boyu Taquan Dean’e sabrettiğini bilen bendeniz için gayet tatminkar bir performanstı NBA eskisinin dün ortaya koyduğu. Pooh Jeter ve Shammond Williams ile kaybedilen zamanlardan sonra Omar Cook’un arkasına getirilen Zabian Dowdell da doğru seçim gibi gözüküyor… En azından Shamu’nun aksine Avrupa basketbolundaki rolünün farkında olan ve bunu kabul etmiş, haddini bilerek takımı yönlendiren bir oyun kurucu. Yetenekleri sizi ilk görüşte çarpmıyor ama bir Jeter’ın savunma konsantrasyonuna bakıyorum, bir de bugün Dowdell’ın sahaya koyduğuna. Her zaman Dowdell olur benim tercihim… Jeter-Williams ikilisinin sunacağı hız, penetre kabiliyeti, skora gidebilme gibi spesifikasyonlar da yakın zamanda sakatlığı atlatması beklenen Joseph Gomis’de bulunabilir gayet… Yarın bir Asseco Prokom-Zalgiris maçı izleyeceğiz, adeta gruplardan kalma bir akşam olacak Polonya’da. Zalgiris’in kadro kalitesi ve derinliği, Prokom’un da genel olarak sahaya koyduğu şey Top 16 kalibresinden uzak geliyor bana… Prokom gibi her şeyini birkaç Amerikalı’nın performansına bağlayan takımlar olmuştu geçmişte de, hatta Prokom daha önce de bu formülle başarıya gitmeyi defaatle denedi. Daniel Ewing, Ronnie Burrell, Junior Harrington gibi Amerikan basketbolunu belli bir süredir takip eden sıradan insanlara tanıdık gelecek isimler barındırıyor Prokom kadrosu. Bu isimlerin kendilerini Euroleague seviyesinde test ettikleri ilk adresleri ise Gdynia oluyor. Fakat günün sonunda iş yine David Logan ve Qyntel Woods ikilisinin sahaya koyduklarına kalıyor. Az önce bahsettiğim Amerikan basketbolu takipçilerine sorduğunuzda teyit alacağınız bir şey varsa, o da bu iki oyuncunun eline bakmanın o taraflarda iyi bir şey olarak kabul görmeyeceğidir. Martynas Pocius, Dainius Salenga ve Tadas Klimavicius hep yörenin yetenekli çocukları, 6 maç daha izlemek güzel olacaktır kendilerini. Mario Delas’ı bir gün bir yerde izlemeye başlayacağız, Oktay da hakkında birçok yazı yazmıştı altyapı etiketi altında ki gerçekten beklentilerin üzerinde çok yoğunlaştığı bir velet. Marcus Brown geldiği zaman hava çok soğuk falan değilse, her zaman özel seyircisi olarak Abdi İpekçi’de olurum. Yani Zalgiris’in burada olmasından şikayetçi olacak son insanlardan biriyim belki de. Ama hepsi de birarada olmasın birader. Birader-Meinhof…

Kötü grup ama bayağı da malzeme çıktı. Hatta CSKA-Unicaja maçı sırasında 2003 draftini eşelemiştik biraz, oraya da girsem hiç çıkamayacakmışım… Birinci turdan seçilip şu anda Avrupa’da para kazanan elemanların sayısı, ikinci tura düşüp NBA’de basbayağı rol oyuncusu olabilen elemanlardan daha fazla gibi gözüküyor.

H Grubu desen, burada da Caja Laboral’in takım kimyasını ne derece oturtabileceği önemli. Bunu yaparken çok süre kaybetmemeleri de gerekiyor. Taquan Dean iyi bir başlangıç noktası değil, yapbozda birçok eksik veya doğruluğu sorgulanabilir parça varken daha iyi ince ayarlar yapılabilirdi bu geçiş döneminde… Walter Herrmann’ın rolü ne olacak? Eliyahu-Teletovic ikilisi hücumda tamamen dışa dönük oynarken, içerideki Brezilyalı yeterli hakimiyeti kurabilecek mi? Onun yokluğunda kalan süreleri Stanko Barac’ın uzun süreli sakatlığında kim işler hale getirecek? Carl English gibi istikrarsız bir dış skorerin varken en az onun kadar istikrarsız ve kesinlikle daha başına buyruk yeni bir Amerikalı getirmek neden? (Bu arada kendisi Olympiakos maçı öncesinde gayet kendini bilen açıklamalar yapıp bir ters köşe durumu yaratmış, takıma savunma özellikleri için alındığından dem vuruyor resmi sitede.) Huertas-Ribas-Singletary üçlüsü tek tek bakıldığında ifade ettikleri anlamı, takım o pozisyonda bir lidere ihtiyaç duyduğunda yine karşılayabilecekler mi? Vitoria temsilcisi için kritik sorular bence bunlar ve bu soruların cevabı sadece Caja Laboral’in değil grubun da haritasını çizecektir. Cibona’nın 1 galibiyetin üzerini görmesi gruptaki diğer takımların ayıbı olur benim nazarımda. Caja Laboral sorulara doğru cevaplar verirse istikrarsız ve takım olmaktan uzak görünen Olympiakos’u altına alabilir. Ancak dediğim gibi bu kısa transfer döneminde yararlı parçalar alamayıp sınavdan önceki son geceye bıraktılar her şeyi. Büyük oranda sınav günü psikolojisine kaldı iş ve soruların altı “optimizasyon”, “sürdürülebilir gelişim”, “misyon-vizyon” gibi kelimelerle doldurulursa BC Khimki’nin affı olmaz. Çok seviyorum o takımın yapısını da, iyi yatırım yaptılar tabi. Bununla birlikte coachları sevdiğim bir herif oldu her zaman. Keith Langford gibi kontrol edilmesi çok kolay olmayan bir Amerikalı guarddan alabileceği verimin maksimumunu alıyor. Raul-Cabezas ikilisini guarda yazdıysan sezon boyu rahat edeceğin çok belli de Javtokas-Mozgov ikilisinin günleri birbirini tutmuyor pek… Kelly McCarty her geçen gün takdirimi kazanıyor, bu zamana kadar nerelerdeydin sen?

Bir yazı da bu cümleyle bitmemeli ama hayatta böyle şeyler oluyor…

Son sözümüzü başlıkta kullandık, aslında Jordi Bertomeu’nun yapacağı pek bir şey de yok… Şikayetimizin sebebi Euroleague Top 16 gruplarında ortaya çıkan ağır dengesizlik. İlk tur gruplarında karşı karşıya gelen takımların yollarının bu kadar kısa süre içerisinde bir kez daha kesişmesi istenmiyor. Mantığını çözebilmiş değilim… İlk tur sırasında grupta işini sağlama almış takımların son maçlarda farklı hesaplar içine girmesi engellenmek isteniyor olabilir. Fakat ileriyi düşünmek, mutlaka hemen bir sonraki kademeyi düşünmek anlamına gelmeyebilir. Zaten eğer bu takım böyle bir maça çıkmadan önce karar verici psikolojisine girecekse, yarışmadan güçlü olan tarafı elemek her zaman o takımın işine gelecektir. Böyle aslında pek de fayda getirmeyen ve kura olayının esprisinin ortadan kalkmasına yol açan düzenlemeler yumurtlayacağına, Top 16 dışında kalan takımların yıldızlarının üzerine akbaba gibi üşüşen büyük takımlar için bir çözüm bulmalı sevgili Bertomeu.

Kura öncesinde tek soru işareti, Maccabi Tel Aviv-Efes Pilsen ikilisinin mümkün olan iki gruptan hangisine gideceğiydi. Yani klasik anlamda bir kuradan söz edemiyoruz işin doğrusu. Sevinen tarafın Partizan-Maroussi ikilisini gruplarına buyur eden Barcelona-Panathinaikos ikilisi olduğunu tahmin edebiliriz. Fakirle zengin arasında diğer gruplarda olmayan geniş bir uçurum oluştu E Grubu’nda ve Maroussi’nin o uçurumun kenarındaki takım olup kaçınılmaz sonunu beklediğini söyleyebiliriz daha maçlar başlamadan. Maroussi’nin buraya gelişi başlı başına bir Cinderella hikayesiydi ve kimsenin onların yüksek bütçeli Lottomatica Roma’yı safdışı bırakmasını öngördüğünü sanmıyorum. Fakat bu özel duruma rağmen, bugünkü durumlarının Partizan’dan çok da farklı olduğunu söyleyemeyiz. Barcelona açık biçimde grup maçlarının ortaya çıkardığı favori iken, grubun ikinci torbadan gelen takımı da son şampiyon ve dolayısıyla doğal favori olan Panathinaikos. Montepaschi Siena’yı kendi evinde dahi küçük durumlara düşürebilen ve gruptaki en yakın rakibiyle oynadığı iki maçta ortalama 17 sayı fark yapan bu takımı son şampiyonun alt etmesi bile kolay değilken, Partizan ve Maroussi’nin bu beklenti içine girmeleri fazlasıyla iyimserlik olur.

Maroussi’nin bu gruptaki tek misyonu Zeljko Obradovic’e kolay bir deplasman sunmak olacakmış gibi gözüküyor. Partizan ise gruptan çıkması için Panathinaikos’u en az bir maçta yenmesi gerektiğinin farkında. 2008’de PAO’yu son maçta Pionir Arena’da mağlup ederek, Final-Eight kapısını rakipleri için kapamalarının üzerinden çok fazla zaman geçmedi. Fakat Partizan için zamanın biraz daha hızlı işlediğini söylemek yanlış olmaz. Aynı zamanda o günlerde Nikola Pekovic’in takımdaki ağırlığının bir benzerine bugünkü takımda sahip olan Aleks Maric, yarın Panathinaikos karşısında takımını sakatlığı nedeniyle yalnız bırakacak. Bu aşamada fikstürün de Dusko Vujosevic’e yardımcı olmadığı açık… Panathinaikos o günden bu yana sürekli güçlendi ve Mike Batiste’in yokluğunda gelen Marcus Haislip katkısı çok yerinde gözüküyor. Grup aşamasında eksikliği hissedilen Dimitris Diamantidis de sahaya indi. Üstüne üstlük bu sefer Pekovic yeşil formayı giyiyor. Partizan’a ve Vujosevic’e saygılarımızı sunuyoruz, fakat bu sene çok iyi top oynamasa da Panathinaikos’un bu kadro derinliğiyle bu grupta Barcelona dışında bir tehdit görmesi mümkün değil. Hatta Euroleague’in tamamında bir ikinci takımdan bahsedebilmek kolay değil.

İşte burada baş gösteren çarpıklık, F Grubu’nun yapısını görünce daha büyük boyutlara ulaşıyor. Bu gruptaki Real Madrid ve Montepaschi Siena, muhtemelen yukarıdaki gruptaki ikiliyle birlikte Euroleague’in en büyük beş güç merkezinden dördü anlamına geliyor. Fakat oluşan bu gruplar, bu dört süper güçten sadece ikisinin Final-Four biletini alacağına işaret ediyor. Grubu dörtleyen takımlardan yukarıda bahsetmiştik. Maccabi Tel Aviv, Maciej Lampe’den istediği katkıyı alamadıktan sonra kendisiyle yollarını ayırmıştı. Yerine bir ekleme yapmak için çabalıyorlardı, fakat bugüne kadar bu yönde bir imzanın haberini okumadım. The Magic Lamp sahada o kadar isteksiz ve yeteneklerine ihanet eder bir görüntüdeydi ki veteran David Bluthenthal’in sezon başında çok da hesapta olmayan katkısını tercih eder duruma gelmiş Pini Gershon. Kısıtlı dakikalar bulan Yaniv Green’i dışarıda tutarsak Stephane Lasme ve D’or Fischer ile iyi bir pota altı potansiyeli var takımın halen. Fakat Lasme ile ‘istikrar’ kelimesini yan yana getirmek her zaman zor olmuştur. Efes Pilsen bu ligin en ‘underachiever’ takımlarından biri. Aynı zamanda gruplardan çıkmayı en az hak edeni de… Bu konuda batug.com için bir yazı yazacağım Real Madrid maçında ilk izlenimleri aldıktan sonra. Aslında Top 16 öncesinde yayınlama niyetindeydim, fakat gelmeyen 4 numara transferini beklerken maç günü gelip çatmış. Çok acayip şeyler olmazsa gruptan çıkabileceğini sanmıyorum Efes Pilsen’in. Alınacak 2 galibiyet kulübün çizgisine leke sürmeyecek bir tablo oluşması adına anlamlı olacaktır. Daha fazlasını hedeflemek de şu an için kimsenin işine yaramayacak. Yine de maçları takip edecek, en kötü döneminde de olsa ülkeye bu heyecanı getirebilen takıma vefa örneği göstereceğiz. Diğer tarafta sürekli ortaya konan 2010 hedefiyle günlük başarısızlıklarına göz yumduğumuz bir takımın çöküşünü seyrettik biliyorsunuz. Sanıyorum ki hedeflenen bu değildi…

Real Madrid henüz Ettore Messina’nın oyun alanı görünümünden öteye gidemedi. Marko Jaric yeni bir oyuncak, çok da parıltılı bir oyuncak. Fakat sahaya yansıması bu ölçüde pozitif olacak mı, bu sorunun cevabını alana kadar birkaç maça daha ihtiyacımız olacak. Açıkçası şu anda grubun en sağlam takımı olarak, ilk aşamada Barcelona’nın altında kalmış olması çok da fazla anlam ifade edemeyen Montepaschi Siena gibi görünüyor. 2003-04 sezonunda Siena’dan gelen Ergin Ataman sonrası güç kaybetmesi beklenen bir takım, ilk tur gruplarını 7-7 gibi bir dereceyle dördüncü sırada tamamladıktan sonra Benetton Treviso, Barcelona ve Panathinaikos ile bir Top 16 grubu oluşturuyordu. Buraya kadar durumun çok da altı çizilir bir yanı yok. Fakat son maçta OAKA’da alınan galibiyet sonucu gelen Final-Four başarısının da pek bir açıklaması yok. O gün Carlo Recalcati’nin asistanı olan Simone Pianigiani çoğu otoritenin inancına göre aslında o takımın gerçek coachuydu. Bugün Bootsy Thornton Euroleague resmi sitesi için yazdığı blog yazısında bu başarıyı bir motivasyon unsuru olarak kullanabiliyor. Fakat Bootsy’nin unuttuğu bir şey var ki bizim öyle bir asistan coachumuz yok… Gerçi Emir Alkaş’ın basketbol bilgisine güvenirim geçmişten beri, fakat Pianigiani etkinliğinde olmasına izin vermeyecek bir egonun altında çalıştığı da açık.

G ve H gruplarına daha sonra bakalım. NBA TV’de Orkun Çolakoğlu-Kaan Kural ikilisi Milwaukee maçı anlatıyorlar ve “Yalnız Skiles Ersan’ı kenarda unuttu” adlı hiç bitmeyen şarkıyı dinlemeyeceğimden çok eminim. Hakeza İsmail Şenol’un yorumcu koltuklarından birinde Engin Atsür varken, sahada da Tar Heels-Wolfpack rekabeti var. If you can’t go to college, go to State!

Blogu da aksatıyoruz ama hayatı aksatmaktan iyidir…