Category: SNOOKER

Güzide okulum final haftasında çeşitli antikalıklarıyla başıma binbir türlü bela açarken kendimi bir gün fotokopi savaşlarında koşuştururken, bir başka gün AutoCAD sınavında çöp adam çizip eğitim sistemine çok büyük hakaret etmiş gibi gözükmeye çalışırken yakalıyorum. Bu süreçte takdir edersiniz ki blogun varlığını tamamen unuttuğum zamanlar oluyor. Ama bugün değil… Biraz snookerdan bahsetmek istiyorum ve bunu 140 karakterlik parçalara ayırarak yapma eğilimim takipçilerimden çok iyi tepkiler almadı…

Bir sıralama turnuvası olmayan, fakat kesinlikle takvimin en prestijli turnuvalarından olan Masters, Wembley’de pokerstars.com sponsorluğunda başladı. Katılımın davet üzerinden gerçekleştiği bu turnuvada Wembley -turnuvanın adının da vadettiği üzere- oyunun ustalarına ev sahipliği yapıyor. Oyuncuların bu ustalıklarını bugüne kadar ne derecede gösterdikleri tartışılabilir. Hele bugünün ilk çeyrek final mücadelesinde Ryan Day ve Stephen Maguire bizlere öyle kötü bir snooker izletti, pot başarı yüzdesi o kadar aşağılara düştü ki biraz temel bilgi takviyesiyle bundan daha iyisini yapabilecek kadar bilardo oynayan arkadaşlarım olduğuna yemin edebilirim. Özellikle Day, bu turnuvanın çeyrek finalde gördüğü en kötü bireysel performansa imza atmış olabilir. Bunu ilk turda Joe Perry’yi frame vermeden safdışı bıraktıktan sonra yapınca Perry hakkında endişeye kapılıyorsunuz ister istemez. Gerçi o gün Day’in de performansının çok üst düzeyde olmadığını, sorunun adeta maça gelmeyen Perry’de olduğunu okuduk bazı yazarlardan ama… Yine de utanç verici bir maçtı Masters tarihi için bana kalırsa bugün izlemeye çalıştığımız. Eurosport Türkiye ekranlarında maçı renklendiren Emre Yazıcıol ve Emre Özcan ikilisine geçmiş olsun demek gelir en fazla elimizden de.

Oyun kalitesini bir tarafa koyarsak, özellikle sporu yönetenlerin uzun bir süreden sonra değişmesinin ve dart sporuna yaptığı katkılarla büyük övgü toplayan Barry Hearn’ün kontrolü eline almasının snooker için büyük bir şans olduğu düşüncesinin ilk somut geri dönüşlerini aldık bu turnuvada… Bunu UK Championship ya da The Crucible gibi daha geleneksel ve ağır başlı turnuvalara taşımak ne kadar mümkündür, onu çok da bilmiyorum fakat Masters boyunca oyuncular sunulurken kendi seçtikleri bir müzik eşlik etti bu sunumlara. İlk gün Kasabian’dan “Underdog” tercih eden Mark Selby alkışlarımızı alırken, Ding Junhui ve sıradanlığı aşamayan “Eye of the Tiger” seçimi sonrası Çinli’ye bir mesafe koyduk ister istemez. Daha önceki bir yazımızda Hearn’ün sporun kendisi kadar, sunulma biçiminin de kitleleri peşine takmasında büyük pay sahibi olduğu yönündeki düşüncelerinden bahsetmiştik. Bu konuya çok kafa yorduğunun göstergeleri yavaş yavaş geliyor. Turnuva boyunca hakim olan alışılmadık sıcak havanın, olağandan fazla karşımıza çıkan oyuncu dialoglarının kredisini de Hearn’e verebiliriz diye düşünüyorum. Günün son maçını izleyenler ne dediğimi daha iyi anlayacaklardır.

Tamamen plansız bir biçimde yazdığım açık bu yazıda madem ki rüzgar bizi Allen-Selby kapışmasına sürüklemiş, oradan devam etmek uygun olacak. Bu maç üzerinden turnuvada geride bıraktığımız dönemde yaşananlara da değinelim… Şarkısını seçtiği Kasabian gibi Leicester çocuğu olan Mark Selby, bu turnuvanın gediklilerinden değil ama en başarılılarından. Açıkçası ‘gedikli’ kelimesini kullanmaya yönelik arzuma ket vuramadığımdandır önceki cümlenin uzaması da. Selby buraya sadece iki kez geldi fakat ikisinde de final oynamayı başardı. Masters performansıyla doğru orantılı bir kariyeri olduğu söylenemez, bu yüzden antrenman takvimini bir gözden geçirip sıralamada önem taşıyan diğer turnuvalara formunun zirvesinde girmeyi deneyebilir. İsabetli bir hareket de olur gibi gözüküyor fakat kendisi bu şekilde bir isim de yapmayı başardı diyebiliriz. Kupa Beyi Selby ilk turda da istim üstünde bir rakiple karşı karşıya geldi ve sıralamada üzerinde yer aldığı Ding karşısına bu gerçeğe rağmen tıpkı müziğinin söylediği gibi ‘underdog’ olarak çıktığını söyleyebiliriz. En azından benim için, sezonun ilk yarısını muhteşem geçiren ve özellikle UK Championship finali ile tavan yapan bir form yakalamış Ding önünde favori olmaktan uzaktı. Bunun üzerine 6-1 olarak şekillenen maç skoru sansasyonel olmaktan da öteydi. Diğer tarafta Mark Allen ise 2009 yılının en iyi maçlarından birkaçına imza attıktan sonra yeni yılda potansiyelini başarıya çevirmekte ısrarlıydı. Turnuva öncesinde pool oyuncusu olan bir arkadaşını kaybeden Allen’ın ekstra bir motivasyon kaynağı vardı. Geçen sene içerisinde iki büyük usta Ronnie O’Sullivan ve John Higgins’e karşı müthiş performanslar ortaya koyan ve The Crucible’ın altı çizilecek isimlerinden olan Allen, meydan okuyan karakteri ve oyun tarzıyla gözüme girmeyi de başarmıştı. Net biçimde bir favori belirleyemediğim bu sporda Jamie Cope sonrası ilk kez bir genç bu denli ışık vermişti bu anlamda. O yüzden maç öncesi saflarım belliydi.

Selby’nin kazandığı ilk üç frame Afrika Kupası nedeniyle güme gitti, fakat benim de ekran karşısına geçmemle oyuna yön veren isim olarak diğer Mark ön plana çıktı. Daha sonra oyunun kırılma anı Wembley’e kilometrelerce uzaklıkta yaşandı. Şöyle özetleyeyim bilmeyenler için: İnönü-Akatlar istikametinde türlü uğursuzluklarıyla nam salmış güzel bir arkadaşımız yeni tanıştığı bu oyunda Allen’ı desteklemeye karar verir ve olaylar gelişir. Şaka bir yana, Allen’ın yaptığı geri dönüş sonrası, önce spider kullanarak pot yapmaya çok yaklaştığı kırmızıyla kaybettiği frame, ardından da deciderda sol cebi kapatan siyah nedeniyle sıkışan masada re-rack kararına yaklaşılırken yaptığı cesur ama bir o kadar da gereksiz hamle bu denli istediği maçı kaybetmesine yol açtı. Bu arada Selby’nin inanılmaz şanslı bir pottan yardım aldığını da söylemeden geçmeyelim… Her ne kadar Kuzey İrlandalı çok iyi bir vuruşla bu şanslı vuruşun yarattığı tahribatı bir ölçüde azaltsa da oyunun kontrolü o noktada tamamen Selby’nin eline geçmişti.

Allen buna rağmen Masters’da da ilk turdaki Higgins galibiyetiyle hangi seviyede olduğunu bir kez daha gözler önüne sererek iz bıraktı. Son vuruşları yaparken çok zorlandığını belirttiği ve mental açıdan kendisi için bir hayli zor geçen o ilk tur maçında rekabetçi kişiliğinden taviz vermemesi birçok şeyi söylüyor bu genç adam hakkında. Hala verdiği kararların her zaman en iyisi olduğunu söyleyemeyiz. Karşısında o konuda adeta kendisinin antidotu görünümündeki Jester from Leicester’ı bulması da yardımcı olmamıştır fakat bugün kazanabileceği bir maçı kaybetmesinde verdiği birkaç yanlış kararın etkisi çok büyüktü… Bu arada bugün fark ettim de Allen’ın eski sevgilisi Reanne Evans -ki kendisi şu anda snooker oynayan en iyi kadın olarak kabul ediliyor- yanılmıyorsam bu sene ilk kez düzenlenen özel bir turnuva olan Six-Red World Championship’te Aralık ayı içerisinde Higgins’i yenmeyi başarmıştı. İkilinin bir de çocuğu var bu ilişkilerinden… Sanırım o da gelse Higgins’i yenebilir şu sıralar.

Yarı finalde ne olur? Ben turnuva başında O’Sullivan-Maguire finali öngörmüştüm. Bahis oynamadığım için böyle tahminlerim genelde havada kalırdı fakat bu sefer size kanıtlarıyla geldim. Türkiye’de daha önce bir örneğine rastlamadığım ve bu sebeple büyük bir şans olarak gördüğüm yeni kurulmuş bir blog var yaşamını sürdüren. Buradan ulaşabilirsiniz… Biraz gezinirseniz benim tahminlerimin o yönde olduğunu da göreceksiniz. Diğer yarı final adaylarımdan Shaun Murphy, ilk turda çok kaliteli bir maç sonrasında oyunun efsanelerinden Stephen Hendry’nin geri dönüşüne izin vermezken daha sonra bir başka eski günlerini arayan isme elenmekten kurtulamadı. Mark Williams, Roket’in karşısına çıkacak… Salı günü uğradığım The Irish Centre’da Neil Robertson’a karşı iki frame boyunca izleyebildiğim, çeyrek finalde de kendisine rakip olamayacağı çok ortada olan Peter Ebdon’ı rahat geçen O’Sullivan şu anda en iyi oyununu oynuyor turnuvanın bana kalırsa. İlk turda en az Hendry kadar şanssız bir isimdi zaten Robertson. Ryan Day’in elini kolunu sallayarak çeyrek finale yürüyebildiği bir ortamda bu adamların bu performanslarıyla resim dışında kalmaları fikstürün bir azizliği oldu kesinlikle… Bu andan sonra Williams’ın O’Sullivan’ı çok kötü bir gününde yakalamadığı takdirde finale çıkmasını uzak bir ihtimal olarak görüyorum. Diğer yarı final için artık favorim Maguire değil, fakat bugünkü pot yüzdesini çok yukarılara taşıyıp iyi bir rakip olacağını düşünüyorum Maguire’ın ve yarı finalin daha belirsiz tarafı olarak o eşleşmeyi görüyorum. Kazanan Maguire olursa, O’Sullivan televizyon kariyerinden yaptığı fedakarlığın karşılığını alacaktır. “Big Brother” evine katılması için aldığı teklifi bu turnuva için son anda geri çevirdi Ronnie. İngiliz basını da ona seçiminden dolayı yüklenmek için fırsat kolluyordu açıkçası. Fakat Ronnie, bu önemli fırsatı geri çevirerek bir anlamda götürücülük misyonunu üstlendiği bu sporun bu son derece prestijli turnuvasına katılmayı tercih etti. Ona yakışan klas bir davranıştı ve bunun ona olumlu bir şekilde geri dönmesini isterim. Zaten bir sporda bu ölçüde bir dominasyon kurup yine de antipatik olamayan üç adam sayarım yetiştiğim dönemlerden: Valentino Rossi, Ronnie O’Sullivan ve şu saatte hatırlayamadığım bir adam daha… Hem açık kapı olsun Michael Jordan, Lance Armstrong, Michael Schumacher ve Roger Federer taraftarlarına da…

Euroleague yazacağım finaller bittikten sonra. Avustralya Açık heyecanı da kapıda, izin verildiği müddetçe takip ederiz.

Olmadı Marsel…

Neil Robertson-Ding Junhui finali sporun global bir anlam kazandığına yorulabilir miydi? Aslında hayır. Üst düzey oyuncular arasında Ada dışından sadece dört tane isim sayabiliyoruz. Onlardan ikisi de finaldeydi işte. Olasılık dersinden kalmamış olsam hesap da yapardım ama düşük bir olasılığın gerçekleştiğini söyleyebilirim. Bir diğer Çinli Liang Wenbo ve Hong Konglu Marco Fu da sıralama turnuvalarında finaller oynamış sporcular. Hatta Avustralya’nın da birkaç yüzyıl önce kraliyet kolonilerinden oluştuğunu ve kültürden fazlasıyla etkilendiğini düşünecek olursak bir ulusa özgü olduğunu düşünebiliriz snooker sporunun. Bu da ‘kertenkele hayvanı’ gibi bir şey oldu ama… Bence snooker daha büyük kitlelere ulaşacaksa karar vericilerin bu konuda belli faaliyetler içine girmesi gerekir. Özellikle açılım konusunda Uzakdoğu’daki potansiyel de göz önüne alınarak çok uzaklara gidiliyor, fakat Kıta Avrupası hala takvime çok fazla elit turnuva sokamıyor. Bu yıl içerisinde de Almanya, Çek Cumhuriyeti ve Polonya’ya uğruyor snooker sadece… Gerçi bu anlamda atılan adımların karşılığı ilgisizlik olunca bir motivasyon kaybı yaşanmış olabilir. Seyir zevkini almak kolay değil, benim ilgilenen arkadaşlarımın çoğu da zamanla tutkunu olduklarını söylüyorlar. O yüzden yılmadan her yere götürmek lazım bu sporu. Herhalde snooker için en büyük nimet de Eurosport.

Eurosport yorumcusu Dave Hendon güzel bir cümle kurmuş bu sorunlardan bahsederken: “Birçok geleneksel spor yıllar boyunca sporun özünü değiştirmeden, sadece onu sunuş şeklinde düzenlemeler yaparak ayakta kalmayı başardı.” Örneğin dünkü finalde bir 9. frame vardı ki… Snooker izlemeye başlamak için dün geceki maçı seçmiş biri varsa, o 57 dakikalık framein sonunda televizyonu kapatmış ve hayatından sonsuza dek çıkarmıştır snooker kavramını. Tek bir kahverengi için onlarca güvenli vuruş yaptı iki sporcu da. Kolay değildi, ben de o sıralarda konsantrasyonumu kaybettim açıkçası. Bunda maçı Emre Yazıcıol’un sunumuyla televizyon koltuğumda değil, küçük bir Justin.tv ekranı karşısında izlemiş olmamın da payı vardır. Ama turnuva boyunca gerçekten güzel bir anlatım vardı Eurosport Türkiye cephesinde. Özellikle efsanevi Higgins-Robertson yarı finalini efsanevi yapan unsurlardan biri de buydu. Mesela bu güzel anlatım Türkiye’de snooker için bir avantajdır. Fakat bunu görebilecek bir yetki mercii var mıdır, emin değilim. Bir başka problem de dünkü maçın yerel saatle 8’de oynanması ve Robertson işi bu kadar erken bitirmese 1’e kadar devam etme ihtimalinin mevcut olması. İlgisine muhtaç olunan Avrupa’da daha da geç saatlere tekabül ediyor bu tabi. Televizyonu açık tutmak için sağlam sebeplere ihtiyaç duyduğun saatlere…

Sıralamanın eski topraklarından iki sporcunun yarı finalde nispeten daha genç isimlere elendiği, yıllar sonra iki uluslar arası sporcunun final oynadığı (1985 British Open: Silvino Francisco-Kirk Stevens finali), finalistlerden birinin deciderdaki siyah ile belirlendiği, en iyiler arasına girecek bir başka Higgins-O’Sullivan maçına sahne olan ve hak edilmiş bir şampiyonlukla tamamlanan güzel bir turnuvaydı. Güneyden gelen kasırga bu şampiyonlukla birlikte dördüncü sıralama turnuvası zaferine ulaştı ve en başarılı denizaşırı oyuncu unvanını da James Wattana’dan devraldı. Yarı finalden beri de bu elemanı destekliyordum ve John Higgins gerçeğine ve diğer ikilinin yüksek formuna rağmen Avustralyalı’nın kazanacağını düşünüyordum. Ya da inanıyordum diyelim… Sevindim.

Son Dünya Şampiyonası finalini kim bozabilir diye sormuş, Ronnie O’Sullivan ismine koymuştuk vurguyu. Fakat yarı finallerin diğer ayağında sürpriz vardı ve Liang Wenbo, 3 numaranın sahibi Shaun Murphy’yi eleyerek kendi evinde finale çıkmıştı. Sıralama turnuvalarında ilk kez başarıyordu bunu Çinli ve bu sayede klasmanda muhtemelen 13. sıraya kadar yükselmiş olacak. Böylece de Ding Junhui’yi altına alıp ülkesinin 1 numarası olacak bir süreliğine.

Fakat onun da Cinderella hikayesi bir yere kadar gidebildi. Geçen sezon burada Ricky Walden’a finalde yenilerek hayal kırıklığına uğrayan The Rocket, aynı ölçüde favori çıktığı finali bu sefer affetmedi. Roket gibi başladı sabah seansına ve ilk 3 framede ağır bir dominasyon kurdu. 6-3 girdiği öğle seansında konsantrasyonunu biraz olsun kaybetmişe benziyordu. Çinli de fırsat kolluyormuş, oyununun güzel yanlarını gösterdi bize bu sürede. Anladığımız kadarıyla Wenbo da, henüz O’Sullivan seviyesinde olmasa da bir maverick… Yani kesinlikle kuralına göre hareket etmiyor, beklenmedik anlarda hiç düşünemeyeceğiniz riskli vuruşlar yapabiliyor. Bunların sayısı özellikle son bölümde biraz fazlalaşmış olabilir, ancak ileride bu yetenekler daha kontrol edilebilir bir hal alırsa Wenbo’yu buraları kovalarken görebiliriz istikrarlı olarak… Çok etkili direkt vuruşları vardı, birkaç güvenli vuruşu Ronnie’ye bile dudak ısırttı. Ama öte yandan da mesela en kritik framelerden birinde, olmadık bir zamanda kırmızıları dağıtmayı tercih etti. Hayal bile edemeyeceği bir masa bıraktı Ronnie’ye, namının hakkını verip hızlıca bitirdi o da… Bu seviyede biraz eğreti duran bir hataydı, ancak köşelere yönelen kırmızılardan biri deliği bulsaydı da yaratacağı etki bambaşka olacaktı.

Ödül töreninde de Ronnie fazlaca sempatikti yine, fakat Çin’deki bürokrasi herkese biraz baygınlık getirdi. Çiçek için ayrı çağırıyorlar, ödül için ayrı çağırıyorlar. Çek vereceğiz, bir daha gel… Çekilir çile değil hakikaten. Ama Çin’deki ilgi önemli bu spor için, onlar da kullanıyor sonuna kadar bittabi. Ronnie de Arsenal taraftarı olmasa çok iyi çocuktur, sevindim iyi başlangıca. Burada ilk kez kazanıyor.

Shanghai ile sıra kaybedenler de omuz sakatlığından dolayı erken veda eden Stephen Maguire, formsuz gözüken Mark Selby ve Ali Carter olacaklar. The Whiston Warrior da yarı finalde kendi hatalarıyla kaybettiğini, şu anda istediği seviyede olmadığını söylemiş. Ryan Day iyi gözüktü, sevdiğim elemanlardan Mark Allen’ın Matthew Stevens’a elenişini biraz yadırgadım. Bu sene en az bir sıralama turnuvasında finali zorlamasını bekliyorum… Jamie Cope da ne zamandır tatsız.

Snooker sezonunun ilk büyük turnuvası Shanghai Masters da bu oldukça yoğun spor takviminin bir parçası oldu şu sıralarda. US Open, Eurobasket, Dünya Kupası Elemeleri derken ilk turlar biraz geri planda kalmıştı ister istemez. Ancak dünkü Last 16 maçlarıyla birlikte biz de havaya girebildik. Özlemişiz… En çok da Ronnie O’Sullivan olmuş özlediğimiz. Tık!

Shanghai Masters Çin’de bu spora ilginin yoğunlaşması üzerine takvime eklenen ikinci Çin seyahati oldu. China Open gibi bu turnuva da yerel halkın ilgisini cezbediyor. Bu sene farklı olarak çeyrek finale iki Çinli sporcunun kalması da organizasyon için olumlu bir gelişmeydi. Ding Junhui “Star of the East” olarak anılan, ülkesinin yetiştirdiği en büyük snooker oyuncusu addedilen bir genç. Dünya sıralamasında da 13. basamakta şu anda… Onu adeta bu sporun yüzü olmuş O’Sullivan’a karşı izlemek, Çin seyircisinin turnuva öncesi beklentilerinden biriydi muhtemelen. Bu eşleşme çeyrek finalde gerçekleşti ve ilk frameden sonra ağırlığını koydu The Rocket. Buna çok üzüldüklerini sanmıyorum. Ronnie milliyetler üstü bir figür olmayı başardı zira. Öte yandan bir başka Çinli Liang Wenbo’nun sabah seansında turnuvanın son şampiyonu Ricky Walden’ı yenerek yarı finale çıkmış olması da onların -varsa- acılarını dindiren bir olaydı.

Wenbo da Junhui gibi 87 doğumlu, ancak kariyerindeki çıkış sezonu bu sene olarak kayıtlara geçecekmiş gibi duruyor. Bu yarı final, ranking title adı verilen üst düzey turnuvalardaki en büyük başarısı oldu şimdiden Çin’in 2 numarasının… Rakibi tabi ki küçümsenebilecek bir isim değil. Shaun Murphy de geçen sezonu iyi geçirmiş, The Crucible’da da finale kadar gelip kaybetmiş bir isim. O’Sullivan-Maguire ikilisi sonrası da onun adı geliyor klasmanda… Fakat tablonun diğer kısmındaki Higgins-O’Sullivan eşleşmesini görünce burada da şansının yanında olduğunu söylemek mümkün. Peter Ebdon’a sadece 1 frame vermesi yeteri kadar şaşırtıcıydı, üzerine çok formda gözükmeyen bir Ali Carter’dan simit yapması ise kesinlikle dikkate değerdi. Son şampiyonu yendikten sonra, bu turnuvada yine formda gözüken Murphy karşısında büyük bir fırsatı değerlendirmek istiyor. Ben pek şans vermiyorum açıkçası, İngiliz’in buraya kadar geldikten sonra görece zayıf bir rakibe kaybedip finalden olması mümkün gelmiyor. Son Dünya şampiyonası finalinin tekrarını bozabilecek tek isim yine Ronnie.

Dave Hendon: Bu spora kaç yaşında başladınız?
John Higgins: 9

D: İlk century kaç yaşında geldi peki?
J: 11

D: Kariyeriniz boyunca kaç tane ıstaka kullandınız?
J: 6

D: Snooker kariyerinizdeki en gurur verici anınız?
J: 1998 yılındaki ilk dünya şampiyonluğum

D: Peki en kötü an?
J: 2000 Dünya Şampiyonası yarı finallerinde Mark Williams’a kaybedişim

D: Şu ana kadar içinde bulunduğunuz en iyi maç?
J: 1998 finalinde Ken Doherty karşısında

D: Çocukluğunuzdaki snooker kahramanınız?
J: Steve Davis

D: Şimdiki spor kahramanınız?
J: Andy Murray

D: Oyunun stresinden kurtulmak için ne yaparsınız?
J: Sinema

D: Öyleyse favori filminiz?
J: Grease

D: TV programı?
J: The Wire

D: Müzik?
J: Oasis

D: Şarkı?
J: The Masterplan – Oasis

D: Kitap?
J: Trainspotting – Irvine Welsh

D: Yemek tipi?
J: Deniz ürünleri

D: İçecek?
J: Su

D: Tatil mekanı?
J: Mauritius

D: Asansörde birlikte kilitli kalmak isteyeceğiniz son kişi?
J: Alex Higgins

D: Kariyerinizin geri kalanı için hedefiniz?
J: Sadece gelecek turnuvamı kazanmak