NUMARAIKI

A Grubu takımları hakkındaki incelememize milli takımımız ile noktayı koyuyoruz. Takımla ilgili yazdığım son yazıdan bugüne köprünün altından çok sular geçti. Son kesik yiyen isimler Yıldıray, Halil ve İbrahim oldular. Hazırlık maçlarına yansıyan tabloda, Terim’in kafasında bir 4-3-3 olduğu görülüyor. Uruguay maçı sonrası bunu yazarken bir deneme olabileceği şüphesi de vardı içimde, o yüzden değinip geçmiştim. Ancak Nihat’ı sıkıntılı bir turnuvanın beklediğini söylemeliyim en azından. Nihat’ın solunda Tuncay-Arda ikilisinden biri, sağında ise Kazım-Gökdeniz ikilisinden biri destek kuvvetlerini oluşturacak. Duruma göre Mevlüt de her iki kanatta kullanılabilir. Bu dizilişi gördüğümüzde Yıldıray tercihini anlayabiliyorum, buna ilaveten sezon içinde izlediğim Stuttgart maçlarında, Yıldıray’ın takımın zayıf halkası olduğu gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kalmıştım defaatle. Oysa ki ne büyük beklenti içerisine girmiştim Tugay’ın jübilesi vesilesiyle oynanan Brezilya maçı sonrası. İbrahim de benim görüşüme göre oyunculuğu abartılan bir isim. İnönü’de Sheriff karşısında ilk maçına çıktığında çıplak gözle izlediğimde de bu görüşe sahiptim, halen belli bir kaliteden yoksun olduğu düşüncesindeyim. Getafe’ye transferi kafamı karıştırmadı değil, ama genel olarak yerinde bir karar bence Terim’inki. Ancak Halil tercihini anlamam mümkün değil, hele bu formasyonu gördükten sonra. Nihat’ın sağına Kazım’dan da, Gökdeniz’den de çok yakışırdı çünkü Halil. Bütün sezonu 4-3-3’te Nihat’ın misyonunu üstlenmiş Kuranyi’nin sağ arkasında geçirdi Halil, solda da Lövenkrands veya çoğunlukla Sanchez yer almıştı.

4-3-3 konusunda da şüphelerim var. Schalke örneğinden bahsetmişken, onlara kıyasla elimizde sözkonusu formasyona çok daha uygun bir oyuncu grubu olduğu ortada. Emre konusundaki tüm şüphelerime rağmen Emre-Aurelio-Hamit üçlüsü birçok takımı imrendirecek türde bir üçlü. Ayrıca Hamit ve Tuncay’ın birçok bölgede oynayabilen oyuncular olması, bu takımı maç içerisinde 4-4-2’ye de döndürebilir, Tuncay’ın solda Hamit’in sağda yer alacağı. Aslında ileri uçtaki Kazım-Nihat ikilisiyle tamamlanan bir 4-4-2 bu takım için daha yararlı bana kalırsa.

Savunma konusunda ise sıkıntılar yaşayacağımız ortada. Hakan-Servet-Gökhan-Sabri dörtlüsü kim ne derse desin bu turnuvanın en zayıf, en azından en beceriksiz dörtlüsünü vadetmekte(Avusturya ihmal). Buna rağmen elimizde ümitli olmak için yeterli bir orta saha var, Nihat da takım 4-4-2’ye döndüğü müddetçe etkisini gösterecektir. İsviçre maçı en kritik maç kanımca. O maçta alınacak bir galibiyet Çekler önüne moralli çıkmamızı sağlayacaktır. Genel olarak kısa bir orta sahaya sahip takımımızı fiziksel açıdan çok zorlayacak bu rakibe karşı buna ihtiyacımız var şüphesiz. Türkiye’nin saha dışı koşullar devreye girince potansiyellerini aşan bir karakteristik taşıdığını bilerek, kağıt üzerinde grup dördüncüsü olarak gördüğüm milli takımımızın yapacağı hiçbir şeye şaşırmayacağımı da peşinen söyleyeyim. Kendisini çok sevsem de son açıklamalarından sonra, Cristiano’ya kendimizi tanıtabilirsek bu da çok hoşuma gider doğrusu. Hadi koçlar, alın da gelin!

1. Rüştü Reçber, Beşiktaş JK
2. Servet Çetin, Galatasaray AŞ
3. Hakan Balta, Galatasaray AŞ
4. Gökhan Zan, Beşiktaş JK
5. Emre Belözoğlu, Newcastle United FC
6. Mehmet Topal, Galatasaray AŞ
7. Mehmet Aurélio, Fenerbahçe SK
8. Nihat Kahveci, Villarreal CF
9. Semih Şentürk, Fenerbahçe SK
10. Gökdeniz Karadeniz, FC Rubin Kazan
11. Tümer Metin, Larissa FC
12. Tolga Zengin, Trabzonspor
13. Emre Güngör, Galatasaray AŞ
14. Arda Turan, Galatasaray AŞ
15. Emre Aşık, Ankaraspor
16. Uğur Boral, Fenerbahçe SK
17. Tuncay Şanlı, Middlesbrough FC
18. Kazım Kazım, Fenerbahçe SK
19. Ayhan Akman, Galatasaray AŞ
20. Sabri Sarıoğlu, Galatasaray AŞ
21. Mevlüt Erdinç, FC Sochaux-Montbéliard
22. Hamit Altıntop, FC Bayern München
23. Volkan Demirel, Fenerbahçe SK

Çek Cumhuriyeti açısından Euro 2008 beklenti bakımından alışılagelmişin dışında bir turnuva. Euro ’96’daki sürpriz final başarısı sonrası Çek Cumhuriyeti, (katılabildiği) her turnuva öncesi gizli favori olarak gösterildi birileri tarafından. “X takımı favorim ama, Çekler kazanırsa da hiç şaşırmam” kalıbı her turnuva öncesi gündeme geldi, ancak hiçbir zaman 1996’daki başarı tekrarlanamadı. Aslında 2004’teki oyun gerçekten vaadkar bir oyundu, ancak yarı finalde Yunanistan’ın bir sürprizi vardı Çekya’ya. 2006 ise tam anlamıyla hayal kırıklığı getirdi, ABD karşısında gelen müthiş başlangıç sonrası.

Bu turnuvanın Çek cephesindeki bir diğer önemli tarafı ise 2001’den beri takıma oynattığı neo-total futbol ile beğeni toplayan Brückner için veda niteliği taşıması. Oyuncuları, kendisine bir kupa hediye edebilir mi, o klastan uzak görünmekteler. 2006’da elde büyük şöhrete sahip birçok oyuncu bulunduruyordu Brückner, en çok eleştirildiği nokta ise kadroda 25 yaşın altında sadece 2 oyuncu bulunmasıydı. Bu kadroda ise bazı parlak gençlerin varlığı dikkat çekiyor. Özellikle Bundesliga’da forma giyen Martin Fenin’den beklenti büyük.

Kadronun savunma yanına duyulan güven üst düzeyde aslında. Elemeler boyunca 5 gol yiyen bir takımdan bahsediyoruz. Avrupa’nın şu andaki en iyi kalecisi olması olası Cech önüne kurulan Jankulovski – Rozehnal – Kovac – Ujfalusi tandemi, turnuvadaki birçok takımın ağzını sulandıracak cinsten. Ancak hücum gücü konusunda büyük soru işaretleri var. Bunun en büyük nedeni ise Rosicky’nin Ocak ayında yaşadığı ciddi sakatlık sonrası turnuvada takımda bulunamayacak olması. Cech ve Koller’in Nedved’i ikna çabaları da sonuç bulmayınca, o bölgede bir eksiklik olduğu ortaya çıktı. Ancak Rosicky’nin olmadığı bir kadroyla alınan Almanya galibiyeti, hazırlık maçlarında Sionko ve Fenin’in gösterdikleri performans turnuva arefesinde umut ışıklarının oluşumuna zemin hazırladı. Yine de geçmiş yıllarda Nemec, Poborsky, Nedved, Rosicky gibi oyunculardan alınan katkıyı vermelerini beklemiyorum. Sonuçta bu oyuncuların kalitesi geçmişle kıyaslama yapacaksak, bir Smicer veya Lokvenc katkısı olarak geri döner en fazla. Grubun en kötü kadrosu gibi gözükse de, Çekler’in oynadığı oyunun hiçbir zaman standartların altına inmemiş olması ve Türkiye’ye her zaman ters gelmiş olması bizi endişeye sürükleyen bir durum tabi.

1. Petr Čech, Chelsea FC
2. Zdeněk Grygera, Juventus
3. Jan Polák, RSC Anderlecht
4. Tomáš Galásek, 1. FC Nürnberg
5. Radoslav Kováč, FC Spartak Moskva
6. Marek Jankulovski, AC Milan
7. Libor Sionko, FC København
8. Martin Fenin, Eintracht Frankfurt
9. Jan Koller, 1. FC Nürnberg
10. Václav Svěrkoš, FC Baník Ostrava
11. Stanislav Vlček, RSC Anderlecht
12. Zdeněk Pospěch, FC København
13. Michal Kadlec, AC Sparta Praha
14. David Jarolím, Hamburger SV
15. Milan Baroš, Porsmouth FC
16. Jaromír Blažek, 1. FC Nürnberg
17. Marek Matějovský, Reading FC
18. Tomáš Sivok, AC Sparta Praha
19. Rudolf Skácel, Hertha BSC Berlin
20. Jaroslav Plašil, CA Osasuna
21. Tomáš Ujfaluši, ACF Fiorentina
22. David Rozehnal, S.S. Lazio
23. Daniel Zítka, RSC Anderlecht

İsviçre de turnuva öncesi soru işaretlerinin hakim olduğu ülkelerden. Bu soru işaretlerinin başlıca kaynağı, direkt kalifikasyon uygulaması sebebiyle test işlevi görebilecek üst düzey maçlara çıkma fırsatı bulamamış olmaları. Son resmi maçını 2006 Dünya Kupası’nda oynayan İsviçre’nin elinde Çek Cumhuriyeti karşılaşmasında takımın neler yapabileceği konusunda referans olabilecek herhangi bir veri yok. Ancak son Dünya Kupası’nda gelen 2.tur, büyük çoğunluk tarafından başarı sayılmakta, bu da umut tohumlarının daha hızlı yeşermesini sağlıyor.

İsviçre, ülke kamuoyunda en değerli test gözüyle bakılan Almanya maçında 4-0 mağlup olunca eleştiri okları kurt hoca Jakob “Köbi” Kuhn’a çevrilmişti. Köbi, ülkede genel olarak saygı duyulan bir hoca. Aynı zamanda turnuva sonrası görevi Ottmar Hitzfeld’e devredecek olması ülke futboluna büyük yararları dokunan Kuhn’u eleştirmeden önce bir kez daha düşünmeye itiyor insanları doğal olarak. Ancak herkes şunu biliyor ki, İsviçre yıllardır arzulanan o büyük başarıyı gerçekleştirecekse, bunu bu turnuvada taraftarı önünde yapacak. Bu gerçeğin tahammül sınırlarına etkisi de ortada.

Eldeki kadro fena bir kadro değil. Avrupa Şampiyonaları, Blätter’in kudretinin kapsamında kalan bir turnuva değil tabi ama tüm futbol dünyası İsviçre’nin olayın içinde olmasını istiyor. En azından bir evsahibinin eleminasyon turlarında ilerlemesi organizasyon için çok önemli, bunu milyonların başarıya giden Alman Milli Takımı etrafında toplandığı ve kendi deyimleriyle Sommermärchen’ı gerçekleştirdiği 2006 Dünya Kupası’nda da görmüştük. Bu noktada İsviçre’nin Avusturya’dan daha avantajlı olduğu da ortada. Kadroda çekirdek kadroyu oluşturan yıllanmış isimler dışında, genç yıldız adayları da bulunuyor. Kuhn’un genç oyuncularla oynamayı sevdiği bilinen bir gerçek, bu bağlamda Gökhan İnler ve Eren Derdiyok’u izlemek de bizim için heyecanlı olacak. İkincilik için en avantajlı takımlar, kaleciden yana sıkıntı yaşamazlar ise.

1. Diego Benaglio, VfL Wolfsburg
2. Johan Djourou, Arsenal FC
3. Ludovic Magnin, VfB Stuttgart
4. Philippe Senderos, Arsenal FC
5. Stephan Lichtsteiner, LOSC Lille Métropole
6. Benjamin Huggel, FC Basel 1893
7. Ricardo Cabanas, Grasshopper-Club
8. Gökhan İnler, Udinese Calcio
9. Alexander Frei, BV Borussia Dortmund
10. Hakan Yakin, BSC Young Boys
11. Marco Streller, FC Basel 1893
12. Eren Derdiyok, FC Basel 1893
13. Stéphane Grichting, AJ Auxerre
14. Daniel Gygax, FC Metz
15. Gelson Fernandes, Manchester City FC
16. Tranquillo Barnetta, Bayer 04 Leverkusen
17. Christoph Spycher, Eintracht Frankfurt
18. Pascal Zuberbühler, Neuchâtel Xamax FC
19. Valon Behrami, S.S. Lazio
20. Patrick Müller, Olympique Lyonnais
21. Eldin Jakupovic, Grasshopper-Club
22. Johan Vonlanthen, FC Salzburg
23. Philipp Degen, BV Borussia Dortmund

Portekiz turnuvaya gelirken ülke içerisinde bir ikilik sözkonusu. Bir kesim, Scolari’nin artık misyonunu tamamladığını düşünmekle birlikte, Portekiz’in iki altın jenerasyonunu kesiştiren bir döneme denk gelen ve evsahibi oldukları bir turnuvada onları hedefe taşıyamayan Big Phil’e güven duymaktan çok uzaklar. Yine aynı kesim, Figo’nun yokluğunun doldurulamadığından, Deco’nun hiçbir zaman kulüp takımlarındaki performansını milli takıma yansıtamadığından dem vurmakta. Bu kesimin eleştiri oklarını doğrulttuğu isimlerden bir diğeri de kaleci Ricardo. Hatta bu turnuvada kaleyi Quim’in devralmasını isteyenler de yok değil.

İyimser kesimde saf tutanlar ise, bu takımın Figo’yu, Rui Costa’yı, Joao Pinto’yu içine alan altın jenerasyonu bile aşacak kalitede bir hücum hattına sahip olduğunu düşünüyor, bu noktada Nani’nin, Quaresma’nın takımlarında üstlendikleri rolü dayanak gösteriyorlar. Tabi ki, en büyük güvenceleri ülkedeki en karamsar kişinin dahi büyüklüğünü sorgulamadığı Cristiano Ronaldo.

Ülke bu konuları tartışadursun, Portekiz Milli Takımı hedef için odaklanmışa benziyor. Scolari’nin eleme aşamasında Dragutinovic ile yaşadıkları çok eleştirilse de, bu olaya karşı alınan ortak tavır, takım içi bağları da güçlendirdi. Boavista ile çok parlak bir sezon geçiren biraderi Jorge Ribeiro kadrodayken Maniche’in kadroda yer bulamaması da yeni tartışmalara mahal verdi. Bu karar bana da yanlış gelse de, Almanya’nın 1 boy önünde turnuva favorim Portekiz gün itibarı ile.

1. Ricardo, Real Betis Balompié
2. Paulo Ferreira, Chelsea FC
3. Bruno Alves, FC Porto
4. Bosingwa, FC Porto
5. Fernando Meira, VfB Stuttgart
6. Raul Meireles, FC Porto
7. Cristiano Ronaldo, Manchester United FC
8. Petit, SL Benfica
9. Hugo Almeida, Werder Bremen
10. João Moutinho, Sporting Clube de Portugal
11. Simão, Club Atlético de Madrid
12. Quim, SL Benfica
13. Miguel, Valencia FC
14. Jorge Ribeiro, Boavista FC
15. Pepe, Real Madrid CF
16. Ricardo Carvalho, Chelsea FC
17. Ricardo Quaresma, FC Porto
18. Miguel Veloso, Sporting Clube de Portugal
19. Nani, Manchester United FC
20. Deco, FC Barcelona
21. Nuno Gomes, SL Benfica
22. Rui Patrício, Sporting Clube de Portugal
23. Hélder Postiga, Panathinaikos FC

En büyük kupanın da gözyaşları arasında sahibini bulmasının ardından Euro ’08 ateşini iyiden iyiye hissetmeye başladık. “Aday kadroda kimler olacak, kimler olmayacak?” sorusunun cevabını aradık önce. Nuri Şahin, Ümit Karan, Mehmet Topuz, Fatih Tekke gibi isimlerin bu kadroda yer bulamayışı bakış açısıyla ilintili olarak zihinlerde soru işaretlerine yol açtı. Ancak Türk milleti olarak bu ve benzeri durumlarda istisnasız olarak devreye giren karakterimiz ortaya çıktı ve birkaç ‘çatlak’ ses dışında kenetlendik “Fatih Terim ve 27 Aslanı” etrafında. Eleştiriler ise her zamanki gibi “Şiddeti artacak!” notuyla birlikte turnuva sonrasına ertelendi. Bu yaklaşım çok sağlıklı görünmemekle birlikte, yıllardır ulusal takımlarımız için büyük avantaj oluşturdu bana kalırsa. Ancak gelecek bir mağlubiyetin ardından zihinlerin arkasına itilen o soru işaretleri gün yüzüne çıkacaktır yavaş yavaş.

Fatih Terim’i bekleyen ilk görev 27 olan aslan sayısını 23’e düşürmek. İlk hazırlık olan Slovakya maçı da bu amaca hizmet etti. Bazı oyuncular son şanslarını kullandılar belki de. İyi kullananlar da oldu bu son şansı. Örnekse; Kazım Kazım(!). Gökhan Gönül’ün sakatlığı hiç istemediği bir şekilde de olsa görevinde yardımcı oldu Terim’e. Servet’in sakatlık durumunun ciddiyeti bilinmez, ancak Tümer, Ayhan, İbrahim, Emre Güngör gibi isimler takımdan kesilme korkusunu ciddi bir biçimde yaşıyorlardır şu günlerde tahminimce. Mevlüt’ün gönderilebileceği de konuşulmuyor değil, ancak kadroda sadece 4 forvet görülüyor, Tuncay ve Kazım’ın kanatta değerlendirileceği düşünülünce. Bunlar arasında sırtı dönük oynayabilecek oyuncu olup olmadığı da ayrı bir tartışma konusu, Fatih Terim’in antrenmanlarda verdiği 4-3-2-1 sinyalleri ise tamamen ayrı bir hikaye. Açıkçası kadronun aldığı hal, Kazım’a verilen rol bu sinyallerin çok da yanıltıcı olmadığının göstergesi. Fakat o formasyondaki ‘1’i zor günlerin beklediği ortada.

Maç özeline inme konusunda çok istekli değilim esasen. Çok acemice yapılmış iki penaltı ve sonucunda yenmiş iki gol var. Ancak bu penaltıların gelişimine dikkat etmemiz lazım. İkinci penaltı, Gökhan Zan’ın bulunduğu bir savunma hattından beklenir bir gaflet anının sonucu belki ama ilk penaltı gafletle açıklanacak gibi değil. Rakibin tek forveti olan Luis Suarez’in her istediğinde defansımızın arkasına sarkabilmesi hiç hoş bir görüntü değil. Kabul, Suarez’i Ajax’a getiren de bu özelliği ama Cristiano Ronaldo, Simao Sabrosa, Nani, Ricardo Quaresma, hatta Hugo Almeida gibi oyuncuların olduğu Portekiz karşısında savunmamızın ne durumlara düşeceğini öngörmek zor değil.

Savunmamızın bu kadar kötü görünmesinin bir diğer sebebi de Mehmet Aurelio’nun yerinin Mehmet Topal’a verilmesiydi muhtemelen. Zira bizim şampiyonada ilerlememiz, savunma oyuncularının yükünü takımın diğer elemanlarına ne ölçüde aktarabileceğimizden geçecek. Formsuz bir Emre Belözoğlu, Gökhan Gönül’ün sakatlığı sonrası sağ beke hapsolması olası Hamit ve Milli Takım’a seçilmenin ve beklentilerin sarhoşluğu içerisindeki Mehmet Topal’la bunu ne kadar başarabileceğimizi göreceğiz. Tuncay-Arda-Yıldıray-Kazım-Tümer oyuncu grubundan üçünün aynı anda forma giydiği hiçbir maçın kolay geçeceğini sanmıyorum bizim adımıza.

Her şeye rağmen Milli Takım’ın yararına olacağına inanılıyorsa bugün için sorgulamadan arkasındayız tüm kafilenin. Moda tabirle: “Hep destek, tam destek”